Urodził się 8 września 1899 r. w Sandomierzu. Syn Leopolda.
Od 3 listopada 1918 r. w stopniu szer. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi odcinka VI (pododcinek Obóz Janowski).
Po wyparciu przeciwnika z miasta 25 listopada wcielony do I baonu 2 pstrz lwowskich (potem: 39 pp). Ukończył szkołę podchorążych i z dniem 1 września 1920 r. otrzymał stopień ppor. piech.
Awansowany 1 września 1921 r. na por. piech., co najmniej od 1923 do 1928 r. był oficerem 21 pp. Następnie służył w baonie KOP „Kopyczyńce” (1932, 1935). Awansowany 1 stycznia 1936 r. na kpt. piech., wiosną 1939 r. był kierownikiem referatu dyscyplinarno-honorowego w Oddz. Personalnym Dwództwa KOP.
Podczas kampanii 1939 r. od 18 września był oficerem informacyjnym improwizowanej Grupy „Kowel”. Dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagu IX A w Rotenburgu. Od czerwca 1940 r. w oflagu II C w Woldenbergu.
Po II wojnie światowej mieszkał w Polsce. W latach 1950-1951 w jego sprawie toczyło się śledztwo prowadzone przez komunistyczny Zarządu Informacji Wojskowej.
Dalsze jego losy są nieznane.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i dwukrotnie srebrnym Krzyżem Zasługi.
L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; „Monitor Polski” nr 27/1934; Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.