Marian Poprawski

Urodził się 8 września 1885 r. w Żerkowie w powiecie Jarocin. Syn Marcina, mistrza szewskiego i Pelagii z Krukowskich.

Początkowo uczył się w rodzinnej miejscowości. Naukę kontynuował w gimnazjum w Gnieźnie, gdzie należał do tajnego koła Towarzystwa Tomasza Zana. W konsekwencji w roku 1902 został wydalony z gimnazjum. Sądzony, odmówił zeznań; wyrokiem z 9 czerwca 1903 r. został ukarany naganą. Wyjechał do Bartoszyc, gdzie kontynuował naukę w gimnazjum; w roku 1906 uzyskał maturę.

Studiował teologię i filozofię w Arcybiskupich Seminariach Duchownych w Poznaniu i Gnieźnie; 30 stycznia 1910 r. w Poznaniu przyjął święcenia kapłańskie. Posługę duszpasterską podjął jako wikariusz w archikatedrze pw. Apostołów św. Piotra i św. Pawła w Poznaniu (15 lutego 1910 – 8 października 1911), następnie w parafii w Nowym Mieście, substytut ks. Franciszka Podlewskiego (1848–1917). W roku 1913 został duszpasterzem polskiego wychodźstwa i emigracji w m. Braunschweig w Niemczech.

Po wybuchu I wojny światowej (28 lipca 1914) został powołany do armii niemieckiej, gdzie pełnił funkcję kapelana dywizji.

1 kwietnia 1918 r. został administratorem parafii pw. Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Sierakowie, a 1 lipca jej proboszczem. Dokonał renowacji kościoła, zakupił dwa dzwony.

Oprócz działalności duszpasterskiej zaangażował się w działalność społeczną na rzecz parafian. 5 listopada 1918 r. wszedł w skład komitetu Towarzystwa Czytelni Ludowych na powiat międzychodzki i skwierzyński.

Uczestnik powstania wielkopolskiego (27 grudnia 1918 – 6 lutego 1919); należał do Rady Ludowej w Sierakowie, wspierającej formowane tam oddziały polskie.

W latach 1919–1926 należał do Rady Nadzorczej Banku Ludowego w Sierakowie.

W roku 1931 został mianowany proboszczem parafii pw. św. Wojciecha Biskupa i Męczennika i Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Jankowie Zaleśnym. Od roku 1933 był administratorem parafii pw. św. Mikołaja w Goniembicach koło Osiecznej.

Podczas II wojny światowej 27 października 1939 r. aresztowany przez Niemców. Osadzony w więzieniu w Lesznie, następnie w obozie w Forcie VII w Poznaniu, gdzie był torturowany.

30 stycznia 1940 r. został zamordowany przez pijanych strażników; Niemcy kazali mu i kilku innym Polakom, w tym pastorowi Gustawowi Manitiusowi (1880–1940) biegać po bocznym korytarzu więziennym, po czym ich zastrzelili.

Jest wymieniony na tablicy w kaplicy męczenników w katedrze w Poznaniu i na pomniku Państwa Podziemnego w tym mieście oraz w kościele w Sierakowie.

Odznaczony Medalem Niepodległości.