Marian Stefan Idzik

Urodził się 8 grudnia 1897 r. w Tarnowie. Syn Pawła i Eugenii z Hałacińskich.
Ukończył gimnazjum w Krakowie (1906) i Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego (1910). - to nie to!
Należał do skautingu i Zw. Strzeleckiego.
Od 6 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Służył w 1 komp. II baonu 1 pp LP. Ranny 24 grudnia 1914 r. w bitwie pod Łowczówkiem. W końcu stycznia 1915 r. leczył się w szpitalu Zmartwychwstanek w Kętach, zaś w sierpniu w szpitalu żołnierskim w Tarnowie. Później w POW.
Od 1 listopada 1918 r. w stopniu plut. pchor. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom na odcinku II. Dowodził placówką. Po wyparciu przeciwnika z miasta wcielony do I baonu 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pp). Później walczył z bolszewikami. Podczas III powstania śląskiego (1921) brał udział w akcji dywersyjnej.
W niepodległej Polsce współzałożyciel Zw. Strzeleckiego.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., był oficerem Ekspozytury nr IV Oddz. II Sztabu Generalnego (1923). Następnie (1924, 1928) w 73 pp. Z dniem 1 stycznia 1927 r. awansował na kpt. piech. Był adiutantem II wiceministra SWojsk gen. A. Litwinowicza (1932, 1935). Przeniesiony do służby uzbrojenia, 1 stycznia 1936 r. awansował na mjr. uzbr. Został wówczas oficerem sztabowym do zleceń II wiceministra SWojsk. Stanowisko to zajmował do wojny.
Sprawował też funkcję sekretarza Funduszu Obrony Narodowej
W 1946 r. w stopniu ppłk. uzbr. szef uzbrojenia Jednostek Terytorialnych Armii Polskiej na Wschodzie. Po przybyciu do Wlk. Brytanii i demobilizacji zamieszkał w Londynie.
Był członkiem Zw. Inwalidów PSZ. Wchodził w skład jego Zarządu Głównego.
Zmarł 28 lutego 1962 r. w Londynie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Gunnerbury.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami,, orderem Polonia Restituta 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi.