Michał Affanasowicz

Urodził się 22 lutego 1887 r. w Petersburgu. Syn Konstantego i Kazimiery z Rynkiewiczów.

W 1905 r. ukończył gimnazjum klasyczne w Grodnie, po czym podjął studia na Wydziale Budowy Maszyn (i równolegle) na Wydziale Elektrycznym Politechniki Lwowskiej.

Odbywał praktyki zawodowe w fabryce Wolskiego w Lublinie (1907) oraz w warsztatach londyńskiego metra (1911–1912).

W okresie studiów wstąpił do Towarzystwa „Eleusis”. W roku 1911 włączył się do pracy skautowej. Od maja należał do skautowego plutonu akademickiego. Latem z ramienia lwowskiej Komendy Skautowej prowadził w Warszawie rozmowy z przedstawicielami konspiracyjnych grup skautowych, dotyczące zjednoczenia polskiego skautingu. W końcu roku został drużynowym VI Lwowskiej Drużyny Skautowej im. gen. Jana Henryka Dąbrowskiego. Funkcję tę sprawował do wybuchu wojny w 1914 r. Był członkiem kierownictwa (formalnie stał na czele) reprezentacji polskich skautów na III Wszechbrytyjskim Zlocie Skautowym w Birmingham (2–9 lipca 1913). W 1914 r. należał do kierownictwa letnich kursów skautowych w Skolem. Należał także do Związku Naczelnictwa Skautowego we Lwowie. Jeszcze przed uzyskaniem dyplomu podjął pracę zawodową jako asystent w Katedrze Technologii Politechniki Lwowskiej. Dyplom inżyniera uzyskał w lipcu 1914 r. Pracował tam do 1915 r. W roku szkolnym 1915–1916 był nauczycielem WF w szkole realnej w Tarnobrzegu,  jednocześnie opiekunem i drużynowym tamtejszej I Drużyny Skautów im. Tadeusza Kościuszki. Przez pół roku (w 1917) pracował przy obsłudze pługów parowych i motorowych w dobrach hr. Tarnowskiego w Dzikowie.

W niepodległej Polsce (po 11 listopada 1918) służył w Wojsku Polskim. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej 1918–1919 oraz w wojnie z Rosją bolszewicką 1919–1920, w stopniu pchor. uczestniczył w walkach z Ukraińcami i bolszewikami na terenie wschodniej Małopolski. Służył w dowództwie saperów. Po ogłoszeniu rozejmu (18 października 1920) zdemobilizowany. Jednocześnie w latach 1918–1923 był wykładowcą w Państwowej Szkole Przemysłowej w Krakowie. W lipcu 1920 r. uzyskał doktorat na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. W latach 1921–1923 zastępca profesora w Akademii Górniczej, 1922–1923 dyrektor Wojewódzkiej Szkoły Mechanicznej i Hutniczej w Krakowie. do roku 1923 był również adiunktem w Katedrze Inżynierii Rolnej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1923–1929 pracował jako wykładowca w Państwowej Szkole Przemysłowej w Bielsku, następnie aż do roku 1940 jako asystent w Katedrze Technologii Politechniki Lwowskiej i równocześnie kierownik Wydziału Elektrotechnicznego Śląskich Naukowych Zakładów Technicznych (1929–1930) oraz wizytator szkół technicznych w kuratorium Okręgu Szkolnego w Krakowie (1930–1939).

Działacz harcerski. Mianowany harcmistrzem, w okresie od 6 grudnia 1922 do 22 grudnia 1923 r. pełnił funkcję komendanta Krakowskiej Chorągwi Męskiej. W 1936 r. zaprzestał działalności w tej organizacji. Należał jednak do Koła Harcerzy z Czasów Walk o Niepodległość.

Po kampanii 1939 r. pozostawał pod okupacją sowiecką. Wiosną 1940 r. przedostał się ze Lwowa do Częstochowy, gdzie został dyrektorem Gimnazjum Mechanicznego. W marcu 1941 r. objął analogiczne stanowisko w Dębicy i zajmował je do końca sierpnia 1943 r. Następnie do końca wojny wykładowca Szkoły Górniczej i Hutniczej przy Akademii Górniczej w Krakowie.

Od stycznia 1945 r. dyrektor Państwowej Szkoły Górniczej i Hutniczej w Dąbrowie Górniczej. W lipcu tego roku objął Katedrę Obrabiarek na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej. W 1946 r. został prof. nadzwyczajnym.

Zmarł 29 stycznia 1949 r. w Krakowie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Rakowickim.