Urodził się 7 października 1895 r. we Lwowie. Syn Bazylego i Anny z Bilińskich.
Ukończył cztery klasy szkoły ludowej i Państwową Szkołę Przemysłową we Lwowie.
Był cieślą.
W czasie I wojny światowej 4 sierpnia 1914 r. wstąpił do oddziału J. Piłsudskiego i Legionów Polskich. Był żołnierzem 4 komp. I baonu 1 pp LP ps. „Łabędź”. Podczas bitwy pod Łowczówkiem 25 grudnia 1914 r. ciężko ranny, odszedł do szpitala w Krakowie. 27 marca 1916 r. superarbitrowany na okres pół roku, wrócił do Lwowa. 6 września powrócił do służby w Legionach. Przydzielony do komp. uzupełniającej nr 1, powrócił do pułku w pole. 16 września 1915 r. został ranny. Przeniesiony do stacji zbornej w Kowlu, a potem do Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. Od maja 1917 r. ponownie w 1 pp LP.
Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w baonie uzupełniającycm. 15 października aresztowany przez Niemców pod zarzutem współudziału w przygotowaniach do zamachu na gen. gubernatora H. von Beselera. Więziony w Warszawie, a potem w Przemyślu. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Żurawicy.
31 marca zwolniony, po czym wcielony do armii austriackiej. Służył w 100 pp. Jako niezdolny do służby wojskowej odesłany do Lwowa. Tam ponownie aresztowany i osadzony w więzieniu wojskowym na Zamarstynowie. Zbiegł 20 maja, po czym ukrywał się we Lwowie.
Od 1 listopada 1918 r. brał udział w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi odcinka II (Szkoła Marii Magdaleny). Po wyparciu przeciwnika z miasta 25 listopada wcielony do I baonu 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pp). Walczył z Ukraińcami, awansował na kpr. W kwietniu 1919 r. został ranny. Po powrocie do zdrowia 15 maja lub czerwca przeniesiony do żandarmerii.
1 grudnia przydzielony do Policji Państwowej. W stopniu posterunkowego 16 lutego 1920 r. przeniesiono go do służby śledczej.
Służył w komisariacie w Samborze, awansując 1 listopada 1926 r. do stopnia st. posterunkowego. Na początku lat 30. przeniesiony do służby mundurowej, już 1 lutego 1932 r. powrócił do służby śledczej. Od 31 maja 1933 r. funkcjonariusz Wydz. Śledczego we Lwowie. 1 lutego 1935 r. awansował na przodownika. Stanowisko to zajmował do wojny.
Należał do Związku Legionistów Polskich.
Po kampanii 1939 r. 7 grudnia aresztowany przez NKWD, został osadzony w więzieniu Brygidki we Lwowie, skad 8 lutego 1940 r. przewieziono go do więzienia na Zamarstynowie.
Wywieziony na podstawie listy nr 055/2 z 5–9 maja 1940 r., wkrótce potem został zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.
Był żonaty.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914–1918 t. 1, Kraków – Warszawa – Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863–1938 Słownik biograficzny t. 1, Mińsk Mazowiecki – Warszawa – Kraków 2011; „Monitor Polski” nr 296/1931; Obrona Lwowa 1–22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939; V Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916; Polski Cmentarz Wojenny Kijów–Bykownia. Księga Cmentarna t. I, Warszawa 2015; Ukraiński ślad Katynia, Warszawa 1995.