Urodził się 5 czerwca 1884 r. w Górce Narodowej pow. Kraków.
Ukończył Wydz. Inżynierii Politechniki Lwowskiej, uzyskując dyplom inżyniera.
Podczas I wojny światowej zmobilizowany do armii austro–węgierskiej. Służył w oddziałach saperów kolejowych.
Od 3 listopada 1918 r. w stopniu por. sap. brał udział w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Służył w komendzie technicznej Głównego Dworca. Po wyparciu przeciwnika z miasta, awansowany na kpt. sap., był zastępcą szefa oddziału kolejowego kwatermistrzostwa Dowództwa WP na Galicję Wschodnią (do 17 kwietnia 1919). Od 18 kwietnia 1919 r. do końca wojny dowodził baonem wojsk kolejowych na froncie litewsko–białoruskim oraz sprawował funkcję szefa kolejnictwa 4 i 6 Armii. Podczas odwrotu latem 1920 r. przeprowadził ewakuację linii kolejowej znad Berezyny przez Mińsk Litewski, Baranowicze, Wołkowysk, Siedlce do Dęblina, uniemożliwiając wykorzystanie tej linii dla zaopatrzenia Armii Czerwonej.
Zweryfikowany jako ppłk sap. z 1 czerwca 1919 r., był szefem Wojskowego Wydz. Kolejowego we Lwowie (1923, 1924). 1 stycznia 1927 r. zatwierdzony na stanowisku delegata Sztabu Generalnego (potem: Głównego) przy Dyrekcji PKP we Lwowie. W 1929 r. przeniesiony do dyspozycji dowódcy OK VI, a potem w stan spoczynku.
Zmarł 27 czerwca 1935 r. i został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa pole XXVI.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.
„Monitor Polski” nr 258/1933; Obrona Lwowa 1–22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934; J. Wereszyca [D. Łomaczewska], Przewodnik po Cmentarzu Obrońców Lwowa, Warszawa 1939.