Urodził się 12 maja 1897 r. w Hrankach-Kutach pow. Bóbrka. Syn Jana i Magdalenyz Kolawiczów.. Był z zawodu tapicerem. W czasie I wojny światowej od lipca 1915 r. w Legionach Polskich. W składzie 10 komp. 6 pp LP 12 września wyruszył na front. Uczestniczył w walkach na Wołyniu. W 1917 r. pełnił służbę w Komisariacie Werbunkowym do WP w Radomiu. Po kryzysie przysięgowym we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej. Wysłany w rejon Odesssy zdezerterował i dołączył do II Korpusu Polskiego. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja 1918 r.). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli, z której rychło zbiegł i przedostał się do I Korpusu Polskiego. Po demobilizacji korpusu latem przybył do Warszawy. Wziął udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918 r., po czym automatycznie przeszedł do WP. Skierowany do stacji zbornej we Lwowie, później pełnił służbę w DOGen Wilno oraz w DOE Dokszyce. Awansował do stopnia sierż. Po wojnie z bolszewikami przeniesiony do rezerwy. W okresie międzywojennym wyjechał do Argentyny i zamieszkał w Buenos Aires. Później powrócił do Polski. W połowie lat 30. mieszkał we Lwowie. Zmarł po 1937 r. Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; Lwów i Małopolska Wschodnia w Legionach Polskich 1914-1917, Lwów 1935