Urodził się 20 listopada 1891 r. w Pietryczach pow. Złoczów. Syn Teofila i Anieli ze Szklarzów.
W czasie I wojny światowej w armii austro-węgierskiej.
W okresie od 25 listopada 1918 do 30 listopada 1919 r. pełnił służbę w Żandarmerii Krajowej Polskiej we Lwowie. Uczestniczył w walkach z Ukraińcami, uzyskując stopień st. żandarma.
Od 1 grudnia 1919 r. w policji. Ukończył kurs daktyloskopii przy Komendzie Głównej. Był funkcjonariuszem w komisariacie miejskim w Stanisławowie, od 10 kwietnia 1920 r. w ekspozyturze Policji Śledczej w tym mieście. Następnie służył w komisariacie, wydz. i Urzędzie Śledczym w Stanisławowie. W 1932 r. posiadał stopień st. posterunkowego. Później awansował do stopnia st. przodownika.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie.
Wywieziony na podstawie listy nr 038/4 z 20 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w Twerze.
Odznaczony Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na aspiranta.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego t. I, Warszawa 2005; „Monitor Polski” nr 217/1932.