Michał Grobelski

Urodził się 31 sierpnia 1889 r. w Batkowie koło Inowrocławia. Syn Antoniego, rolnika, i Antoniny z Wieczorków.

Ukończył gimnazjum w Inowrocławiu. Należał wówczas do Tow. T. Zana. Od 1910 r. studiował we Wrocławiu, Monachium, Lipsku, Wiedniu, Strasburgu i Gryfii, gdzie 19 kwietnia 1916 r. uzyskał dyplom lekarski.

W czasie I wojny światowej od września 1914 r. w armii niemieckiej, do 1918 r. był lekarzem w szpitalu w Inowrocławiu.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Od 24 marca 1919 r. był zastępcą szefa sanitarnego Wojsk Wielkopolskich. Od 19 lipca 1920 r. zastępca szefa sanitarnego 1, a od 6 września 4 Armii na froncie bolszewickim.. Od 10 maja 1921 r. pozostawał w dyspozycji Dep. Sanitarnego MSWojsk; w stopniu kpt. lek. był oficerem łącznikowym z Naczelną Komendą Wojsk Powstańczych w Szopienicach oraz szefem sanitarnym etapu Górnego Śląska. Podczas III powstania śląskiego (1921 r.) kierował ewakuacją rannych i chorych na teren państwa polskiego ps. „Antoniewicz”. W 1922 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako mjr rez. lek. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce mieszkał w Poznaniu. Od 1 sierpnia 1921 r. był asystentem w Zakładzie Ortopedii im. B.S. Gąsiorowskiego, od 1930 r. jego dyrektorem i lekarzem naczelnym. W 1923 r. został adiunktem pierwszej w kraju Kliniki Ortopedii w Poznaniu.

W 1928 r. współzałożyciel Polskiego Tow. Ortopedycznego (potem Polskiego Tow. Ortopedycznego i Traumatologicznego), w którym sprawował funkcję skarbnika (1928-1931) i wiceprezesa (1931-1939) oraz

członka zarządu. Członek redakcji pism „Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska” i „Polskiego Przeglądu Chirurgicznego”.

Podczas II wojny światowej zmobilizowany do WP jako komendant szpitala polowego nr 703 uczestniczył w kampanii 1939 r. Po zakończeniu walk powrócił do Poznania. Wysiedlony przez Niemców, przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował jako ordynator w Szpitalu Ujazdowskim. Brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach AK ps. „Doktor Zygmunt”. W czasie powstania warszawskiego służyłw szpitalu przy ul. Wspólnej 27 (do 13 października 1944 r.). Następnie w niewoli niemieckiej. Jako lekarz pracował w szpitalu obozowym w Zeiheim (do 15 sierpnia 1945 r.). Następnie powrócił do Polski.

Od 1959 r. był ordynatorem oddziału ortopedyczno-urazowego w Szpitalu Wojewódzkim w Bydgoszczy.

Zmarł 6 stycznia 1971 r. w Bydgoszczy i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym przy ul. Ludwikowo.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 5 kl. i Medalem Niepodległości.

Był żonaty.