Michał Hakiel

Urodził się 29 września 1894 r. w Lublinie. Syn Sylwestra i Marii z Malinowskich. Brat Antoniego (zob.).
Ukończył szkołę elementarną, po czym uczył się w ośmioklasowej „Szkole Lubelskiej”.
Od 1912 r. należał do tajnej drużyny skautowej (I plut.).
W czasie I wojny światowej początkowo w POW. Był członkiem Oddziału Lotnego okręgu lubelskiego i radomskiego. W sierpniu 1915 r. wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 pp LP. Uczestniczył w kampanii wołyńskiej. Wiosną 1917 r. ukończył szkołę oficerską pułku w Łomży.
W następstwie kryzysu przysięgowego w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie, a potem w Łomży. Zwolniony w kwietniu 1918 r., powrócił do Lublina.
Podjął służbę w POW.
Od listopada 1918 r. w WP. W maju 1919 r. eksternistycznie uzyskał maturę w Gimnazjum im. S. Staszica. W 1920 r. w składzie 15 pp brał udział w walkach z bolszewikami. W pułku tym służył do października 1921 r. Następnie w 8 pp leg.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919, od października 1921 do 1923 r. równolegle studiował na Wydz. Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych Uniwersytetu Lubelskiego. Awansowany 1 lipca 1925 r. na kpt. piech., do końca stycznia 1928 r. dowodził 9 komp. 8 pp leg. Następnie adiutant i referent dyscyplinarno-karny komendy placu w Lublinie. Następnie w DOK nr II w Lublinie (1935, 1939). Wiosną 1939 r. był kierownikiem referatu saperów.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. 18 września w Łucku dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 025/1 z 9 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Żonaty (od 1924 r.) z Marianną Pułaską, miał syna Michała Jeremiego (1926-28 VII 1944), żołnierza AK, zmarłego z ran odniesionych w walkach o Lublin, i córkę Marię Teresę (ur. 1929) zamężną Zalewską
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.