Michał Jaskulski

Urodził się 23 września 1901 r. w Poznaniu. Syn Wojciecha i Ewy z Kaczmarków.

Ukończył ośmioklasową szkołę powszechną w Poznaniu, po czym kształcił się na mechanika samochodowego.

Należał do skautingu i Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, zaś od 5 grudnia 1918 r. do Straży Bezpieczeństwa.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Brał udział w walkach w Poznaniu (27 grudnia 1918). Nastepnie w składzie 4 komp. marynarzy uczestniczył w zdobyciu lotniska w Ławicy, a potem w walkach w okolicach Szubina. Następnie w Wojsku Polskim. Służył w Pułku Aeronautycznym. Po zakońzeniu walk z bolszewikami w grudniu 1920 r. w stopniu kpr. przeniesiony do rezerwy.

W styczniu 1921 r. podjął pracę w elektrowni w Poznaniu, zaś w latach 1924–1928 pracował jako kierowca w tym mieście.Następnie założył przedsiębiorstwo autobusowo-przewozowe w Ujściu. Prowadził przewozy autobusowe na trasie Ujście-Śmiłowo-Kaczory—Chodzież-Ujście, a także do Poznania.

W końcu sierpnia 1939 r. został zmobilizowany do Wojska Polskiego.

Podczas kampanii 1939 r. służył w 3 komp. baonu Obrony Narodowej „Kcynia”. W jej składzie brał udział w bitwie nad Bzurą, gdzie został ranny. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której rychło zbiegł i przedostał się do Poznania. W listopadzie dotarł do rodziny w Ujściu, skąd w grudniu został wysiedlony przez Niemców do Generalnej Guberni. W styczniu 1940 r. przedostał się do Poznania, gdzie jako szofer pracował do końca wojny.

Brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach organizacji Polska Zbrojna. Podczas walk o poznańską cytadelę w lutym 1945 r. został ranny w lewą rękę.

Po zakończeniu wojny powrócił do Ujścia i podjął pracę jako kierowca w hucie szkła. Następnie z żoną prowadził kolekturę Totolotka. Należał do Miejskiej Rady Narodowej.

Należał do Związku Powstańców Wielkopolskich (od 1 czerwca 1946). Załozyciel (4 grudnia 1948) i przez wiele lat prezes koła nr 1 tego związku w Ujściu. Wraz ze związkiem wszedł w skład ZBoWiD. 24 lutego 1972 r. mianowany przez Radę Państwa ppor.

Zmarł 25 lutego 1982 r. w Ujściu i tam został pochowany.

Odznaczony Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl. i srebrny Krzyż Zasługi.

Żonaty (od XII 1925) z Marią Kęcińską, miał syna Jerzego (27 IX 1925–22 IX 1952), kierownika kina.