Michał Łabuś

Urodził się 1 listopada 1885 r. w Cichawej pow. Wieliczka. Syn Józefa, rolnika, i Marii z Długoszów.

Ukończył I Gimnazjum Klasyczne św. Anny w Krakowie (1905 r.) oraz cztery semestry Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Od 1 listopada 1911 r. członek Polowych Drużyn „Sokoła”.

W czasie I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. 15 września przydzielony do 15 komp. 2 pp LP, już 23 września odkomenderowany do szkoły podchorążych. Wobec choroby oka w okresie od 6 października 1914 do 15 marca 1915 r. przebywał w szpitalu garnizonowym nr 1 w Wiedniu. Następnie przydzielony do baonu uzupełniającego kpt. Szczęsnego Rucińskiego (później kpt. Franciszka Sikorskiego), z którym 11 maja wcielono go do tworzonego 4 pp LP. Służył w 7 komp. (do 19 listopada) i w dowództwie II baonu (do 7 stycznia 1917 r.). 1 stycznia 1917 r. mianowany chor. piech. Od 7 stycznia do 21 sierpnia służył w oddziale karabinów maszynowych I baonu, po czym do 6 października – w 4 oddziale uzupełniającym kpt. Edwarda Szerauca.

Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Początkowo w okm I baonu 2 pp LP (6 października 1917-15 stycznia 1918), potem sprawował funkcję adiutanta tego baonu.

Uczestniczył w przebiciu się II Brygady pod Rarańczą (15/16 lutego 1918); awansowany na ppor. piech. z dniem 1 marca 1918 r. Po połączeniu się z II Korpusem Polskim (6 marca) został adiutantem 13 pstrz. Po bitwie pod Kaniowem (11 maja) i kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do początku listopada.

Od 15 listopada do 12 grudnia był adiutantem 36 pp, a następnie do 17 lipca 1919 r. adiutantem sztabowym DOGen Łódź. Przeniesiony do biura prezydialnego MSWojsk służył w nim od 18 lipca 1919 do 9 grudnia 1922 r. (od 16 marca 1921 kierownik wydziału). 1 grudnia 1919 r. awansował na por. piech., a 25 sierpnia 1920 – na kpt. piech. (z dniem 1 kwietnia).

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, był kierownikiem referatu w gabinecie ministra SWojsk (10 grudnia 1922-30 września 1923), a potem (1 października 1923-28 lutego 1924) wykładowcą w Oficerskiej Szkole Piechoty. 1 marca przeniesiony do 9 pp leg, dowodził komp. oraz był adiutantem baonu (6 lipca-24 października). 1 lipca 1925 r. przydzielony do prac specjalnych w Szefostwie Administracji Armii, od 1 października 1925 do 17 listopada 1927 r. służył w Departamencie Piechoty MSWojsk. 8 maja 1926 r. awansował na mjr. piech. ze starszeństwem z 1 lipca 1925. Od 18 listopada 1927 do 7 maja 1928 r. dowódca baonu 17 pp, a potem do 4 listopada służył w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Rzeszowie. Przeniesiony do PKU w Mińsku Mazowieckim, był kierownikiem referatu (5 listopada 1928-11 marca 1929) i pełniącym obowiązki komendanta (od 12 marca 1929). 30 listopada 1931 r. przeszedł w stan spoczynku.

Zmarł 31 października 1933 r. w Krakowie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Rakowickim kwat. 5 WOJ.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Polonia Restituta 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie otrzymał Krzyż Niepodległości.