Michał Lotkiewicz

Urodził się 3 września 1897 r. w Bułakowie pow. Koźmin. Syn Franciszka, kierownika szkoły, i Salomei z Przystańskich. Brat Władysława (zob.).

Ukończył szkołę powszechną i gimnazjum w Krotoszynie, uzyskując 1 września 1916 r. maturę wojenną. Należał tam do Tow. T. Zana (członek zarządu).

W czasie I wojny światowej w 1917 r. powołany do armii niemieckiej, służył w 29 baonie saperów. Od 8 maja 1917 r. w składzie 361 komp. saperów 235 DP walczył na froncie zachodnim pod St. Quentin. W listopadzie 1917 r. awansował na sierż. Ukończył miesięczny kurs oficerski w Libawie i wiosną 1918 r. został mianowany ppor. sap. Po zakończeniu walk w listopadzie 1918 r. przeniesiony z 361 komp. saperów do Głogowa.

Na wieść o wybuchu powstania wielkopolskiego z kilkoma żołnierzami zdezerterował, udając się do Wielowsi. 29 stycznia 1919 r. zgłosił się do tworzonego w Koźminie baonu powstańczego, w którym objął dowództwo 1 komp. Brał udział w walkach w rejonie Rawicza. Z komp. 22 lutego wcielony w skład formowanego 11 pstrz wlkp (potem: 69 pp) jako 8 komp. Awansowany na por. piech., jako dowódca II baonu brał udział w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Następnie oficer operacyjny i adiutant XXXIV BP. Po zakonzeniu walk skierowany na kurs dowódców baonów w Biedrusku. Potem w 7 baonie saperów. W październiku 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. sap. z 1 czerwca 1919 r., 2 stycznia 1932 r. awansował na kpt. rez. sap.

W 1922 r. ukończył Wydz. Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. Członek Korporacji Akademickiej „Chrobria”. Od 20 stycznia 1923 r. przez dwa lata odbywał aplikację sądową.

W maju 1925 r. został sędzią powiatowym w Poznaniu, zaś w 1927 r. sędzią tamtejszego Sądu Okręgowego. W 1928 r. oddelegowany do pracy w Ministerrstwie Sprawiedliwości, był kierownikiem kadr sędziowskichna apelacje poznańską, katowicką i toruńską. Od 1 maja 1932 r. prowadził praktykę adwokacką w Poznaniu.

Należał do Zw. Oficerów Rezerwy (członek zarządu okręgu i sądu honorowego). Był członkiem Rady Adwokaciej w Poznaniu (przez trzy lata sprawował funkcję jej sekretarza).

6 sierpnia 1939 . powołany do służby czynnej w WP, został dowódcą komp. rezerwowej saperów nr 174.

Podczas kampanii 1939 r. na jej czele (w składzie Armii „Poznań”) brał udział m.in. w bitwie nad Bzurą, gdzie 19 września dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagach XI A w Osterode, II B w Arnswalde, II A w Prenzlau i II D w Gross Born, skąd w styczniu 1945 r. został ewakuowany do obozu w Sandbostel.

Po uwolnieniu w kwietnia 1945 r. jako zastępca szefa pracował w Polskiej Misji dla Badania Zbrodni Wojennych w Bad Ziehnhausen. W styczniu 1946 r. powrócił do kraju.

Od 1 maja prowadził praktykę adwokacką w Poznaniu, będąc jednocześnie radcą prawnym w przedsiębiorstwach państwowych. 1 lipca 1971 r. przeszedł na emeryturę.

Pełnił różne funkcje w Radzie Adwokackiej (przez 11 lat jej sekretarz), społecznie pracował jako członek Prezydium Krajowej Komisji Weteranów Powstania Wielkopolskiego. Z dniem 9 maja 1981 r. awansowany na ppłk. rez., a w 1990 r. na płk. rez.

Zmarł 30 grudnia 1991 r. w Gdańsku i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 2 (Junikowo) w Poznaniu.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 3, 4 i 5 kl. oraz srebrny medal Zasłużonym na Polu Chwały.

Opublikował: Walki pod Rawiczem, w: Przeciw pruskiemu zaborcy. Wspomnienia i listy uczestników Powstania Wielkopolskiego, Warszawa 1979.

Żonaty (od 27 IV 1929) z Marią z Majkowskich Konwerską miał syna Jerzego (ur. 17 XII 1932) i córkę Hannę (ur. 1936).