Michał Onufrejczyk

Urodził się 8 września 1895 r. w Werbiążu Wyżnym pow. Kołomyja. Syn Jana i Teresy z Wasiów.

Ukończył cztery klasy szkoły ludowej w Kołomyi, trzy klasy tamtejszego gimnazjum, cztery klasy szkoły górniczej w Morawskiej Ostrawie (kształcił się tu od 1909) oraz trzymiesięczny kurs w szkole rolniczej. Był praktykantem górniczym w kopalni w Mariańskich Górach.

Od 28 czerwca 1912 r. należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Morawskiej Ostrawie.

Po wybuchu I wojny światowej, w sierpniu 1914 r. w szeregach drużyny „Sokoła” z Bogumina wstąpił do Legionu Śląskiego, z którym dotarł do Mszany Dolnej i został wcielony do Legionów Polskich. Służył w 2 komp. 3 pp. Został ranny 17 czerwca 1915 r. pod Rarańczą. Po rekonwalescencji, 19 grudnia przydzielony do 11 komp. 2 pp. Ranny 20 czerwca 1916 r. pod Hruziatynem. Po rekonwalescencji 27 września powrócił do pułku. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) od września podjął służbę w 2 pp w Polskim Korpusie Posiłkowym. Brał udział w przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918).

Dnia 15. II 1918 r. II Br. Leg. przedzierała się na stronę bolszewickiej Rosji. Po walce na bagnety z austr. formacjami (...) trzeba było stwierdzić, czy linje austr. (okopy) są znowu obsadzone i w jakim miejscu. Mimo wyczerpania Onufrejczyk zgłasza się, a szukając dróg i przejść dostaje się do niewoli. Korzystając z ciemności ucieka, a wróciwszy do komp. udziela cennych wyjaśnień.

Zawsze dzielny i przykładny podoficer [z wniosku na order Virtuti Militari].

Po połaczeniu z II Korpusem Polskim na Ukrainie wcielony do 13 psp. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja), podczas której został ranny. Leczył się w Fastowie na Ukrainie.

W niepodległej Polsce, od 10 grudnia 1918 r. podjął służbę w Wojsku Polskim. W szeregach 10 komp. 12 pp brał udział w wojnie z Rosją bolszewicką 1919–1920. 12 lipca 1920 r. został ranny. Leczył się w Krakowie. 14 stycznia 1921 r. powrócił do pułku. Od 2 lipca do 1 września 1921 r. zarządca strzelnicy w Bielsku lub Białej, po czym zajmował takie same stanowisko w Krakowie-Zakrzówku (do 31 października 1925). Następnie ponownie służył w 12 pp. Awansowany do stopnia st. sierż. 19 lutego 1927 r. uległ wypadkowi (najechała na niego dorożka) na ul. Lubicz w Krakowie, w związku z czym został odwieziony do szpitala. 31 maja 1931 r. przeniesiony w stan spoczynku. Pracował na własnej działce wojskowej, zajmował się też sprzedażą szczepów owocowych.

Podczas II wojny światowej w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie.

Po wojnie przeszedł przez Polski Korpus Przysposobienia i Rozmieszczenia. pozostał na emigracjiw Południowej Walii.

W roku 1949 kupił farmę Cefn Hendre Farm w Cwmdu w południowej Walii, zaciągając w tym celu pożyczkę z tzw. funduszu Wojska Polskiego. W kwietniu 1953 r. wszedł w spółkę z polskim weteranem wojennym Stanisławem Sykutem by postawić na nogi upadającą farmę. Pod koniec 1953 roku Stanisław Sykut zaginął. Ciała nie odnaleziono. W sierpniu 1954 r. został oskarżony przez brytyjską prokuraturę o zamordowanie wspólnika. Po 12. dniowym procesie poszlakowym skazany na karę śmierci, później zamienioną na karę dożywotniego więzienia. W roku 1965 zwolniony z więzienia, zamieszkał w Bradford. Nigdy nie przyznał się do winy.

Zginął w 1966 r. w Bradford w niewyjaśnionych okolicznościach, potrącony przez samochód na mało ruchliwej ulicy; kierowcy samochodu nie zidentyfikowano.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i brązowym Krzyżem Zasługi.