Urodził się 20 września 1893 r. w Opatowie. Syn Mieczysława i Jadwigi ze Stecińskich.
Podczas I wojny światowej w I Korpusie Polskim w Rosji. Po jego demobilizacji w 1918 r. powrócił do kraju.
W niepodległej Polsce po 11 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim, w 8 pap. Brał udział w walkach z bolszewikami. W 1921 r. urlopowany, po czym przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. art. z 1 czerwca 1919 r., z dniem 2 stycznia 1932 r. awansował na por. rez. sam.
Ukończył studia na Wydz. Budowy Maszyn Politechniki Warszawskiej, uzyskując dyplom inżyniera.
Pracował jako nauczyciel w Szkole Górniczo–Hutniczej „Sztygarka” w Dąbrowie Górniczej, a potem jako wizytator w wydz. oświaty Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach. Autor podręcznika dotyczącego termodynamiki.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, był dowódcą kolumny samochodów ciężarowych nr 552. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, pośmiertnie awansował na kpt. (2007).
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; „Monitor Polski” 1937, nr 259; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.