Michał Osmola

Urodził się 28 sierpnia 1894 r. w Wojsławiu (obecnie część Mielca).

Uczył się w gimnazjum w Mielcu, w którym w 1914 r. zdał maturę.

W 1913 r. współzałożyciel oddziału Związku Strzeleckiego w Wojsławiu. Latem 1914 r. uczestniczył w kursie strzeleckim w krakowskich Oleandrach.

Podczas I wojny światowej na 7 sierpnia przydzielony do oddziału J. Piłsudskiego i Legionów Polskich. Służył 2 komp. V baonu 1 pp LP. Na początku 1915 r. przeniesiony do VI baonu I Brygady. W jego składzie uczestniczył w walkach na Kielecczyźnie. W lipcu skierowany do szpitala twierdzy nr 9 w Krakowie, następnie leczył się w Piszczanach. Po rekonwalescencji w październiku skierowany do kadry Legionów w Piotrkowie; był w niej instruktorem. W lutym 1916 r. powrócił na front. W składzie VI baonu 7 pp LP brał udział w kampanii wołyńskiej. Po wycofaniu Legionów z frontu skierowany do służby werbunkowej w pow. wieluńskim, gdzie współpracował z POW. W lipcu 1917 r. przebywał na kursie wyszkolenia w Zambrowie. Uzyskał stopień sierż.

W następstwie kryzysu przysięgowego we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro–wegierskiej i w składzie 56 pp wysłany na front włoski.

Urlopowany, zapisał się na studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Równocześnie sprawował funkcję instruktora w tamtejszej POW. Od września 1918 r. w mieleckiej POW. Po rozbrojeniu okupantów na początku listopada został dowódcą mieleckiego komisariatu żandarmerii.

Od grudnia 1918 r. w WP. W stopniu ppor. piech. służył w 23 pp. Dowodził 5 komp. W jej szeregach brał udział w wojnie z Ukraińcami.  Przeniesiony do 22 pp, sprawował funkcję oficera młodszego, a potem dowódcy 3 komp. w baonie zapasowym. Brał udział w wojnie z bolszewikami. Od lipca 1920 r. dowódca baonu wartowniczego we Włodawie, a od 1 sierpnia 2 komp. baonu zapasowego 22 pp. 22 grudnia awansował na por. piech. (z dniem 1 kwietnia).

W okresie od 19 marca 1921 do 1 maja 1922 r. przebywał na kursie oficerów piechoty OGen w Lublinie. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., po powrocie do 22 pp objął dowództwo 8 komp. 20 października przeniesiony do64 pp, był dowódcą 1 komp. Od października 1923 do lutego 1924 r. przebywał na kursie przeszkolenia w Oficerskiej Szkole Piechoty, po czym został komendantem hufca szkolnego PW Szkoły Budowy Maszyn w Warszawie. 10 lutego 1924 r. został oficerem placu w Grudziądzu. 3 lutego 1927 r. powrócił do 64 pp. W 1928 r. ukończył kurs w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. Był referentem w Biurze Personalnym Ministerstwie Spraw Wojskowych. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na mjr. piech., został szefem wydz. Od 26 kwietnia do 7 czerwca 1933 r. uczestniczył w kursie taktyczno–strzeleckim w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Od czerwca 1933 r. był dowódcą baonu 4 psp. W marcu 1937 r. przeniesiony do KOP, 4 listopada wyznaczono go na dowódcę baonu KOP „Suwałki (objął je 4 grudnia). Awansowany 19 marca 1938 r. na ppłk. piech., od 6 października 1938 do 10 lutego 1939 r. przydzielony do OW KOP „Lwów”. Od 2 stycznia (faktycznie od 18 lutego) 1939 r. dowodził baonem KOP „Sejny”.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Walczył  (jako dowódca zgrupowania) z Niemcami w rejonie Suwałk oraz Sowietami pod Grodnem. W nocy na 24 września na czele części baonu przeszedł na Litwę, gdzie został internowany. Przebywał w obozie w Olicie, był tam starszym obozu. Po ucieczce w listopadzie przedostał się do Francji, gdzie powołano go do służby czynnej w WP. Dowodził plut. oficerskim w Obozie Wyszkolenia Oficerów w Vichy. Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii. Tam między innymi sprawował funkcję zastępcy dowódcy 19 baonu strzelców w 7 Kadrowej BStrz. Był też wykładowcą taktyki w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Szkocji.

Po zakończeniu wojny i demobilizacji zamieszkał w Wlk. Brytanii.

Zmarł 6 września 1981 r. w Penrhos i został pochowany na cmentarzu w Pwllheli.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.