Urodził się 29 września 1900 r. we wsi Żeszczynka pow. Biała Podlaska. Syn Bolesława Józefa i Michaliny z Konarzewskich.
Po wybuchu I wojny światowej (28 lipca 1914) służył w Polskiej Organizacji Wojskowej przyjmując pseudonim „Rydz”.
W niepodległej Polsce ukończył seminarium duchowne; w roku 1924 przyjął święcenia kapłańskie w diecezji podlaskiej. Ukończył też Wydział Teologiczny Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, uzyskując magisterium. Posługę duszpasterską rozpoczął pełnić w roku 1925 jako wikariusz w parafii pw. św. Jana Chrzciciela w Parczewie.
Od roku 1930 w służbie czynnej w Wojsku Polskim jako kapelan (kapitan) rez. ze starszeństwem z 1 grudnia tego roku. Był administratorem parafii wojskowej w Kowlu. Przemianowany na kapelana służby stałej (kpl. z 1 marca 1931), od 1934 r. administrator parafii wojskowej pw. św. Franciszka z Asyżu w Mołodecznie i co najmniej od roku 1938 w Inowrocławiu.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. sprawował funkcję kapelana 59 Pułku Piechoty Wielkopolskiej. Uczestniczył w działaniach wojennych w rejonie Bydgoszczy i w bitwie nad Bzurą, gdzie został ranny pod wsią Ludkówka koło Mszczonowa. Dostał się do niewoli niemieckiej. Był więziony w obozie przejściowym dla kapłanów w Górnej Grupie, skąd w lutym 1940 r. przewieziono go do obozu koncentracyjnego w Stutthofie, stamtąd w kwietniu do KL Sachsenhausen, a w grudniu do Dachau. 29 kwietnia 1945 r. został uwolniony przez oddziały amerykańskie.
W lipcu 1945 r. powrócił do Polski. W stopniu mjr. odjął służbę w „ludowym” WP. Od 1 sierpnia 1945 r. starszy kapelan 2 Pomorskiej Brygady Artylerii. 20 listopada mianowany został kapelanem garnizonu Kielce. 17 grudnia 1946 r. objął stanowisko dziekana Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W roku 1947 r. awansował na stopień podpułkownika. Z dniem 15 grudnia tego roku zatwierdzony na stanowisku II zastępcy Generalnego Dziekana „ludowego” WP i jednocześnie dziekana Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W roku 1948 awansowany na stopień pułkownika. Jak pisał:
[...] kierujemy się przede wszystkim dobrem Polski Ludowej, a na drugim miejscu – dobrem wyznania.
Był współpracownikiem pisma „Głos Kapłana”, potępionego przez władze kościelne. 27 października 1948 r. został suspendowany przez bp. siedleckiego ks. Ignacego Świrskiego. Po likwidacji odrębności służby duszpasterskiej KBW 19 lipca 1950 r. mianowano go proboszczem garnizonu Warszawa. Należał do ruchu „księży patriotów”. W związku z problemami natury dyscyplinarnej w październiku 1952 r. został zwolniony ze służby wojskowej.
Powrócił do duszpasterstwa parafialnego. Od roku 1958 pracował jako proboszcz parafii pw. Wszystkich Świętych w Głuszynie pod Namysłowem. W roku 1970 przeszedł na emeryturę. Zamieszkał w Opolu, gdzie zmarł w 1972 r.
Odznaczony Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał Krzyż Walecznych i złoty Krzyż Zasługi.
„Monitor Polski” 1933, nr 258; Duszpasterstwo wojskowe w Polsce w latach 1945–1991, część pierwsza, 1945–1956, Warszawa 2007; Kapelani Wrześniowi. Służba duszpasterska w Wojsku Polskim w 1939 r. Dokumenty, relacje, opracowania, Warszawa 2001; Rocznik oficerski 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; Schematyzm Kościoła Rzymsko-Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej z Mapą Diecezji i dodatkiem Spisu Polskich Parafij i Polskiego Duchowieństwa w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Stan z 1 stycznia 1925 r., Kraków 1925; J. Żaryn, Księża patrioci – geneza powstawania formacji duchownych katolickich, „Polska 1944/45–1989. Studia i materiały” 1995, t. I.