Mieczysław Anselm Baczkowski

Urodził się 21 kwietnia 1898 r. w Mycowie pow. Bełz. Syn Władysława i Emilii z Czołowskich.

Uczył się w szkole realnej w Stanisławowie; ukończył sześć klas.

W czasie I wojny światowej w kwietniu 1915 r. wstąpił do Legionów Polskich ps. „Brodowski”. Początkowo w 4 pp LP. Ukończył szkołę podoficerską w Kamieńsku, po czym w stopniu kpr. został przydzielony do utworzonego 28 lipca 6 pp LP. W składzie 10 komp. brał udział w walkach na Wołyniu. Ranny w plecy i nogę 22 października w bitwie pod Kuklami.

Podczas walk 6. pułku piech. Legjonów na Polesiu w 1915 r. kapral Mieczysław BACZKOWSKI, wybitnie odznaczył się w bitwie pod Kuklami dn. 22.X.1915 r. – kiedy to w Grupie ppor. LISIEWICZA Adama, dzielnie i energicznie prowadził swą sekcję do szturmu na reduty rosyjskie i mimo otrzymanej rany – w dalszym ciągu wytrwał na stanowisku dając godny przykład odwagi i męstwa swym żołnierzom.

Atak ten został uwieńczony wielkim sukcesem zdobycia wsi Kukle i wzięciem do niewoli przeszło 250. jeńców oraz 2 karabinów maszynowych [z wniosku na order Virtuti Militari 5 kl.].

W 1917 r. ukończył kurs oficerski pułku w Dęblinie.

W następstwie kryzysu przysięgowego 14 września 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej. Był żołnierzem 13 pp i baonu szturmowego 30 DP. 15 marca 1918 r. zdezerterował, po czym dołączył do II Korpusu Polskiego.

Po kapitulacji korpusu pod Kaniowem (12 maja) dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł i od 1 czerwca do 15 września działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Białej Cerkwi. Następnie służył w 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego. W jej składzie uczestniczył w walkach z bolszewikami i Ukraińcami. W grudniu dostał się do niewoli ukraińskiej, z której rychło został uwolniony.

23 grudnia 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego – służył w 2 pp leg. W jego składzie w latach 1919-1920 uczestniczył w walkach z bolszewikami.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., był oficerem 2 pp leg. Awansowany 1 stycznia 1929 r. kpt. piech., służył w Baonie Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 5a w Cieszynie (1931) i w 4 psp (1932, 1935). W 1933 r. ukończył kurs dowódców baonów w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. 19 marca 1939 r. awansował na mjr. piech. Dowodził wówczas komp. ckm baonu KOP „Troki”. W sierpniu został dowódcą baonu KOP „Budsław”.

Na jego czele wziął udział w kampanii 1939 r. Walczył z Sowietami i 23 września przeszedł na Litwę, gdzie został internowany w Birutanach. W 1940 r. po aneksji Litwy przez ZSSR wywieziony do łagrów. Zwolniony na podstawie umowy Sikorski-Majski, 28 sierpnia 1941 r. wstąpił do WP. Był zastępcą dowódcy 15 pp. Po ewakuacji Armii Polskiej na Bliski Wschód został dowódcą 17 lwowskiego baonu strzelców. Na jego czele uczestniczył w kampanii włoskiej 2 Korpusu Polskiego. Ranny 17 maja 1944 r. podczas bitwy pod Monte Cassino. Po zakończeniu działań wojennych awansowany na ppłk. piech. W okresie od maja 1945 do września 1947 r. służył jako zastępca dowódcy w 4 Bryg. Strzelców w Wlk. Brytanii. 8 stycznia 1948 r. powrócił do Polski.

Zamieszkał w Staszowie. Pracował jako kasjer w gminnej spółdzielni, był pracownikiem biurowym w szpitalu i przychodni. W 1956 r. został zastępcą kierownika ds. administracji w Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Staszowie.

Był radnym Miejskiej Rady Narodowej oraz ławnikiem w Sądzie Powiatowym. W 1962 r., po przejściu na rentę, zamieszkał w Krakowie.

Zmarł 2 czerwca 1973 r. w Krakowie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Rakowickim kwat. 8 WOJ.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 4 i 5 kl., Krzyżem Niepodległości, pięcioktotnie Krzyżem Walecznych, srebrnym Krzyżem Zasługi i brytyjskim Orderem Wybitnej Służby.

Żonaty z Krystyną z Malewskich, miał z nią syna Krzysztofa (ur. 1938).