Urodził się 28 lutego 1894 r. w Płocku. Syn Kazimierza, rzeźbiarza, oraz Kazimiery z Wołowskich. Brat Władysława (zob.).
Od 1910 r. należał do organizatorów skautingu na terenie Królestwa Polskiego.
W czasie I wojny światowej pracował ochotniczo w szpitalu. Na przełomie 1914 i 1915 r. założył w Płocku pierwszą drużynę skautową młodzieży szkół powszechnych. Po 1 listopada 1916 r. zorganizował drużynę harcerską im. S. Mohorta. Należał też do POW ps. Kryska”.
W końu 1916 lub na początku 1917 r. przeniósł się do Warszawy. Pracował jako elektromonter w fabryce radiotechnicznej. Skończył też szkołę rusznikarską.
Po rozbrojeniu okupantów od listopada 1918 r. w WP. Służył w baonie harcerskim, awansując do stopnia kpr. Po rozwiązaniu baonuskierowany do obsługi radiostacji. Brał udział w wojnie z bolszewikami. Po jej zakończeniu wiosną 1921 r. został zdemobilizowany.
Od 8 października 1921 do połowy 1922 r. stał na czele 50 (potem: 40) Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. M. Drzymały. Ponownie jako przewodnik objął jej komendę we wrześniu 1924 r. stanął na jej czele.
Poległ między 13 maja 1926 r. w Warszawie podczas pełnienia służby sanitarnej po stronie oddziałów marsz. J. Piłsudskiego. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 107.
Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości, awansował do stopnia harcmistrza.
Jego imię nosi Hufiec Harcerski Warszawa-Ursus.
„Monitor Polski” nr 260/1931, 64/1937.