Mieczysław Budek

Urodził się 1 stycznia 1900 r. w Krakowie. Syn Jana i Zdzisławy z Nawrockich.
W latach 1911-1914 uczył się w gimnazjum św. Anny w Krakowie.
W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich ps. „Kapaszyna”. Służył w 1 pp LP. W październiku jako małoletni zwolniony z Legionów.
W lutym 1918 r. powołany do armii austro-węgierskiej. Początkowo jednoroczny ochotnik w 7 part, nastepnie od marca do września uczył się w szkole oficerów rezerwy w Ołomuńcu. Po jej ukończeniu przydzielony do 7 part w Krakowie.
W październiku podjął studia na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uczestniczył w rozbrajaniu Austriaków w Krakowie (31 października).
Wstąpił wówczas do WP. Do stycznia 1919 r. uczestniczył w działaniach przeciwko Ukraińcom w składzie 7 i 1 pap. Chory, do maja leczył się w szpitalu w Krakowie i w sanatorium w Zakopanem.
Przeniesiony do rezerwy, od maja kontynuował studia.
Od czerwca 1920 r. ponownie w WP. Do listopada w stopniu pchor. służył w 4 dak. Brał udział w walkach z bolszewikami. W okresie od listopada 1920 do kwietnia 1921 r. oficer informacyjny IX BJazdy. Chory, leczył się w sanatorium w Zakopanem.
Brał udział w III powstaniu śląskim (od 3 maja 1921). Był adiutantem Naczelnego Wodza oraz oficerem łącznikowym Komisji Rządowej i Plebiscytowej.
Z dniem 1 listopada 1921 r. otrzymał stopień por. art. Od maja 1922 r. w 8 dak. Odbył kurs oficerów zwiadowczych w Toruniu. Przydzielony na I kurs Oficerskiej Szkoły MW, kursu tego nie ukończył. Przeniesiony 1 czerwca 1923 r. do Marynarki Wojennej, do lipca odbywał staż jako oficer wachtowy na ORP „Czajka”. Następnie służył w dyonie torpedowców. Potem w 11 dak. Od 29 sierpnia 1924 r. oficer Oddz. V Sztabu Generalnego. W 1925 r. przeniesiony do rezerwy.
W 1927 r. uzyskał doktorat praw. Podjął wówczas pracę zawodową w sądownictwie. Następnie przeszedł do służby dyplomatycznej. Na początku lat 30. przebywał w Argentynie. Po powrocie do kraju został adwokatem w Katowicach. Później przeniósł się do Gdyni.
Uczestniczył w zawodach jeździeckich.
Od sierpnia 1939 r. dowodził szw. „Krakusów” Lądowej Obrony Wybrzeża. Ranny 14 września w nogę w lesie Szwaby, leczył się w szpitalu w Babich Dołach, gdzie dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał m.in. w oflagu VI B w Dössel. Uwolniony 1 kwietnia 1945 r. Z powodu swego wychudzenia specjalnie fotografowany przez reporterów.
Do 1951 r. pracował jako obrońca prawny przy sądach angielskich i amerykańskich w Niemczech. Następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie zamieszkał na stałe,
Zmarł 5 grudnia 1975 r. w Cambridge.
Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.