Urodził się 30 sierpnia 1894 r. w Kielcach. Syn Bolesława i Józefy z Machniewskich.
W 1914 r. ukończył szkołę średnią w Sosnowcu.
W czasie I wojny światowej w 1914 r. aresztowany przez żandarmerię austriacką, do 1915 r. był więziony.
Zwolniony, wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 3 komp. 6 pp LP., uzyskując stopień plut. Ranny 4 lub 5 lipca 1916 r. podczas walk pod Kościuchnówką.
Po kryzysie przysięgowym w Legionach w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie.
Zwolniony z obozu, wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Ukończył szkołę podchorążych. Po rozbrojeniu okupantów w listopadzie 1918 r. automatycznie przeszedł do Wojska Polskiego.
Mianowany ppor. piech., został oficerem 22 pp.
W dniu 1 sierpnia 1919 r. w bitwie pod Olszanami dowodzona przez niego kompania zagrożona została okrążeniem przez kilkakrotne ataki znacznych sił nieprzyjaciela. Wówczas ppor. Janowski poderwał jeden pluton do kontrataku na bagnety. Dowódca oddziału nieprzyjacielskich marynarzy zgromadził wokół siebie dużą grupę i podjął walkę. Gdy kontratak zaczął się załamywać, ppor. Janowski strzałem z pistoletu ciężko ranił dowódcę oddziału nieprzyjaciela. To przeważyło szalę zwycięstwa, nieprzyjaciel zaczął się cofać, pozostawiając na polu walki 1 kaem, swego dowódcę i kilkunastu rannych. Był sepcjalistą od niespodziewanych wypadów na tyły wojsk nieprzyjaciela, zdobywając sobie sławę „niezawodnego wypadowca” i uznanie u przełożonych i podwładnych, a u nieprzyjaciela, którego był postrachem, nazwę „Błotnego Czorta”.
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., w szeregach 22 pp służył do 1931 r. W pułku tym był dowódcą komp., p.o. dowódcy I baonu (1923, 1924) i kwatermistrzem (1928). Awansowany 1 stycznia 1928 r. mjr. piech., od 1931 r. służył w KOP (dowódca baonu KOP „Skałat”). Awansowany 1 stycznia 1936 r. na ppłk. piech., w październiku tego roku został zastępcą dowódcy 74 pp. Od 1 października 1938 r. był zastępcą kierownika 3 Okręgowego Urzędu WF i PW.
Podczas kampanii 1939 r. na początku września został dowódcą improwizowanego 1 Grodzieńskiego pp. Na jego czele walczył m.in. w obronie Lwowa. Po kapitulacji załogi miasta (22 września) dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na płk.
Żonaty, miał córkę.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
K. Banaszek, W.K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000; Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; W.K. Cygan, Kresy we krwi 1939, Mińsk Mazowiecki 2012; J. Garbaczewski, Kawalerowie orderu Virtuti Militari siedleckiego 22 Pułku Piechoty za wojnę 1918–1921 r., Siedlce 1995; „Monitor Polski” nr 132/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; VII Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916.