Bojownikom niepodległości

Mieczysław Fularski

(1896–1969)

Mieczysław FularskiUrodził się 25 marca 1896 r. w Będzinie. Syn Józefa i Zofii z Sokołowskich.

Ukończył Średnią Szkołę Handlową w Będzinie. Należał do skautingu. Od lata 1912 r. stał na czele VI plut. (w Będzinie) pierwszej tajnej Drużyny Skautowej im. D. Czachowskiego w Zagłębiu Dąbrowskim.

W czasie I wojny światowej od 15 listopada 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w 2 pp LP, uzyskując stopień podoficerski. W okresie kryzysu przysięgowego członek rady żołnierskiej, czynny w akcji antyprzysięgowej. W następstwie kryzysu przysięgowego z lipca 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie. Zwolniony, pozostawał pod nadzorem policji. Równocześnie należał do POW na terenie Zagłębia Dąbrowskiego. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918 r., po czym automatycznie wstąpił do WP.

W składzie 21 pp brał udział w walkach o Lwów i na froncie litewsko-białoruskim, gdzie był dwukrotnie ranny. Po wojnie dowódca szkoły podoficerskiej pułku.. Uczestniczył w III powstaniu śląskim, podczas którego dowodził grupą oblężniczą Grupy „Wschód”. W drugiej połowie 1921 r. przeniesiony w stan nieczynny. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r.

W latach 1921–1925 odbywał podróże do Ameryki Południowej, prowadząc działalność społeczno-organizacyjną wśród polskiego wychodźstwa. Prezes Zw. Nauczycieli Szkół Polskich w Brazylii, komendant główny „Junaka” oraz Zw. Towarzystw sportowych młodzieży polskiej w tym kraju. W 1927 r. powrócił do kraju i podjął czynną służbę w WP.

Służył w 21 pp. W latach 1928–1930 studiował w WSWoj w Warszawie. Awansowany 1 stycznia 1932 r. na mjr. dypl. piech., w tym też roku służył w 25 pp. W 1935 r. pozostawał w stanie nieczynnym, po czym został przeniesiony w stan spoczynku.

Pracował w biurze „Orbis”, od 1935 r. był jego dyrektorem naczelnym. W 1939 r. pozostawał na stażu w Ministerstwie Komunikacji.

Członek zarządu głównego Ligi Morskiej i Kolonialnej, współzałożyciel Zw. Pionierów Kolonii, członek założyciel Instytutu Współpracy z Zagranicą, członek zarządu Tow. Polsko-Brazylijskiego, wiceprezes Światowego Zw. Polaków z Zagranicy. Autor licznych książek.

Dalsze jego losy są bliżej nieznane.

Po wojnie wyemigrował do Brazylii.

Zmarł w 1969 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Źródła

H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908–1914, Warszawa 1935; W. Chocianowicz: W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” nr 132/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.