Urodził się 26 lipca 1894 r. w rodzinie ziemiańskiej w majątku Żerebki na Podolu.
Ukończył szkołę realną w Płoskirowie, a następnie cztery semestry studiów w Instytucie Technologicznym w PJetersburgu.
W czasie I wojny światowej powołany do armii rosyjskiej. Od czerwca do grudnia 1916 r. kształcił się we Włodzimierskiej Szkole Piechoty w Piotrogrodzie. Mianowany chor. piech., uzyskał przydział do 24 zapasowego pstrz.
Wiosną 1917 r. przeniesiony do Polskiej Dywizji Strzelców, służył w 4 psp. Uczestniczył w walkach z oddziałami niemieckimi i austro-węgierskimi w rejonie Brzeżan. Od sierpnia służył w oddziale „bombomiotów” (moździerzy) I Korpusu Polskiego. Po demobilizacji korpusu w czerwcu 1918 r. przybył do Płoskirowa, gdzie objął funkcję pomocnika polskiego tajnego komendanta miasta. W październiku wyjechał na Kubań, gdzie dołączył do 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego. Ukończył tam Oficerską Szkołę Artylerii i w grudniu został młodszym oficerem 2 baterii dyonu artylerii dywizji. Brał udział w walkach z bolszewikami w rejonie Odessy, po czym latem 1919 r. w szeregach dywizji przez Rumunię dotarł do kraju. Uczestniczył w walkach z Ukraińcami na terenie wschodniej Małopolski. Po reorganizacji dywizji służył w I dyonie 10 pap, a 25 października z pododdziałem został wcielony do 1 part litewsko-białoruskiej (potem: 19 pap). W stopniu ppor. art. w składzie I dyonu brał udział w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim, w bitwie warszawskiej pod Radzyminem, potem w bitwie niemeńskiej, a także w tzw. buncie gen. Lucjana Żeligowskiego.
Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. art., do 1927 r. służył w 19 pap. Po ukończeniu kursu dla dowódców baterii objął dowództwo baterii w tym pułku. Następnie oficer dowództwa 19 DP. Od listopada 1930 do października 1932 r. studiował w WSWoj w Warszawie. 1 stycznia 1932 r. awansował na mjr. art. Po ukończeniu szkoły od 1 listopada pełnił służbę w DOK nr VI we Lwowie. W czerwcu 1934 r. został szefem sztabu Brygady KOP „Wołyń”.Awansowany 19 marca 1938 r. na ppłk. dypl. art., w tym też roku został szefem sztabu 16 DP.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Uczestniczył w walkach na Pomorzu i w bitwie nad Bzurą. Ciężko ranny 22 września podczas bitwy pod Łomiankami.
Zmarł z ran 23 września 1939 r. na punkcie opatrunkowym w Błoniu i został pochowany w zbiorowej mogile w kwaterze wojennej tamtejszego Cmentarza Parafialnego.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.
W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; K. Ciechanowski, Armia „Pomorze” 1939, Warszawa 1983; L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; Księga pochowanych żołnierzy polskich poległych w II wojnie światowej 1939-1945, t. I: Żołnierze września, Pruszków 1993; „Monitor Polski” nr 167/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; A. Wesołowski, Gdy rodziła się wolna Polska. W stulecie odzyskania Niepodległości. Żołnierze – uczestnicy walk o niepodległość związani z Łomiankami, „Gazeta Łomiankowska.pl” nr 154/2018.