Urodził się 11 listopada 1899 r. w Przemyślu. Syn Michała, urzędnika, i Emilii z Kaczmarskich.
Ukończył gimnazjum na Zasaniu w Przemyślu (maturę uzyskał w 1915 r.).
W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Służył w 3 pp LP. Podczas przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918 r.) dostał się do niewoli austriackiej i został internowany na terenie Węgier. Po uwolnieniu należał do POW.
Od listopada 1918 r. w WP. Uczestniczył w walkach z bolszewikami. Ukończył Szkołę Podchorążych i został skierowany do 13 pp. Z dniem 9 lipca 1920 r. mianowany ppor. piech.
Awansowany 1 czerwca 1921 r. na por. piech., służył w 13 pp. Dowodził kolejno plut., był referentem mobilizacyjnym pułku i baonu. W 1926 r. przeniesiony do baonu manewrowego w Rembertowie. Sprawował funkcję oficera ewidencyjno-personalnego i oświatowego. W lutym 1930 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Mieszkał w Warszawie. W 1933 r. był kierownikiem Zakładu Sprzedaży Polskiego Monopolu Tytoniowego przy ul. Nowy Świat 56.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy z początku kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 212/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 1/1993.