Urodził się 8 grudnia 1889 r. w Korościatyniu pow. Buczacz. Syn Stanisława i Heleny z Kamińskich (zob.). Brat Andrzeja Bolesława (zob.) i Emila Ambrożego Feliksa (zob.) .
Ukończył cztery klasy gimnazjum i kursy kolejowe w Stanisławowie, po czym podjął pracę jako urzędnik kolejowy.
Od 1912 r. należał do Zw. Strzeleckiego ps. „Danek”.
W czasie I wojny światowej 5 sierpnia 1914 r. wstąpił do oddziału J. Piłsudskiego i Legionów Polskich. Był żołnierzem V baonu 1 pp LP i I Brygady, uzyskując stopień ppor. Wiosną 1916 r. sprawował funkcję oficera komendy placu LP w Lublinie. Chory, w sierpniu tego roku przebywał na leczeniu w Teplicach-Trenczynie. Następnie powrócił do Lublina. Mianowany przez Komendę Legionów chor. rach. z 12 września 1915 i awansowany 1 kwietnia 1917 r. na ppor. rach. W okresie kryzysu przysięgowego czynnie opowiedział się przeciwko zaprzysiężeniu, w związku z czym 16 lipca 1917 r. został zwolniony z Legionów.
Następnie służył w POW w Stanisławowie.
Po zajęciu miasta przez Ukraińców w listopadzie 1918 r. redagował pismo „Znicz”, będące jedynym polskim czasopismem na tym terenie.
Po oswobodzeniu miasta od czerwca 1919 r. w WP. Był adiutantem i oficerem gospodarczym w komendzie m. Stanisławowa. Od sierpnia służył jako referent w Dep. Gospodarczym MSWojsk, a od lipca 1920 r. jako szef wydz. w intendenturze OGen Warszawa.
Zweryfikowany jako kpt. adm. int. z 1 czerwca 1919, od listopada 1922 do 1925 r. służył w Kierownictwie Rejonu Intendentury Warszawa. Z dniem 1 lipca 1923 r. awansowany na mjr. adm. int., od czerwca 1925 r. był kierownikiem Okręgowego Zakładu Mundurowego w Warszawie (potem: Wojskowy Zakład Mundurowy). W okresie od marca 1929 do grudnia1930 sprawował funkcję zarządcy Składnicy Mundurowej w Warszawie.
W związku z wyborem na posła z listy BBWR w okręgu 53 (Stanisławów) w 1930 r. został przeniesiony w stan nieczynny. Funkcję poselską sprawował do 1935 r.
W 1933 r. członek-założyciel elitarnego Warszawskiego Klubu Społeczno-Politycznego.
Po wygaśnięciu mandatu powołany do służby czynnej w WP, lecz już z dniem 31 grudnia 1935 r. przeniesiono go w stan spoczynku.
Mieszkał w Warszawie.
Brał udział w kampanii 1939 r. Następnie więziony przez Sowietów. Najprawdopodobniej w 1940 r. został zamordowany na terenie ZSSR.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.
Żonaty (od 1922 r.) z Lucyną Barycką, miał syna Leszka (8 V 1926-2 VIII 2014).
W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 2, Warszawa 2006; A. Deblessem, Wspomnienia z prac i walk o polskość Stanisławowa ze specjalnem podkreśleniem akcji P.O.W. z czasów 1918-1920 r., bmw 1934; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; J. Konefał, Legiony Polskie w Lubelskiem 1914-1918, Lublin 1999; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; „Monitor Polski” nr 179/1931; Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1939. Słownik biograficzny t. II, Warszawa 2000; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; VII Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916.