Mieczysław Jarosz

Urodził się 4 stycznia 1886 r. w Rozwadowie (obecnie część Stalowej Woli). Syn Karola, urzędnika sądowego, oraz Marianny z Małeckich. Brat Feliksa Bronisława (zob.).

Początkowo uczył się w szkole w Rozwadowie; ukończył niższe gimnazjum w Rzeszowie. Od 1901 r. kontynuował naukę w I gimnazjum w Tarnowie, w którym 10 czerwca 1905 r. uzyskał maturę. Od 1901 r. był członkiem „Promienia” w swoim gimnazjum, a od 1903 r. kierował tam konspiracyjną pracą niepodległościową. W 1905 r. podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Związany z PPSD, od grudnia 1905 r. był współpracownikiem „Naprzodu”. W listopadzie 1906 r. przerwał studia i z polecenia Komitetu Wykonawczego PPSD wyjechał do Cieszyna, gdzie pracował w redakcji „Robotnika Śląskiego”, po czym objął redakcję „Górnika”, organu Unii Górników w Austrii. W lipcu 1907 r. przeniósł się do Morawskiej Ostrawy, gdzie równolegle był redaktorem naczelnym tygodnika „Nowiny Ostrawskie”. Współpracował także z „Prawem Ludu”, „Robotnikiem Śląskim”, „Przedświtem” i wileńską „Wiedzą”. Działał na rzecz praw narodowych na Śląsku m.in. w dziedzinie oświaty. We wrześniu 1907 r. był członkiem polskiej delegacji na Międzynarodowy Kongres Górników w Salzburgu. W czerwcu 1908 r. został wybrany na członka Komitetu Wykonawczego PPSD. W znacznym stopniu na skutek jego starań utworzono polskie gimnazjum w Orłowej (1909 r.).

Po powrocie na studia 29 kwietnia zdał egzamin historyczno-prawny i 30 kwietnia 1910 r. uzyskał absolutorium. 15 stycznia 1915 r. uzyskał doktorat praw na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W latach 1911–1914 odbył aplikację adwokacką. Był koncypientem adwokackim w Krakowie, a następnie w Nisku, skąd po dwóch miesiącach przeniósł się do Frysztatu. Po kolejnych kilku miesiącach zatrudnił się w kancelarii w Myślenicach, zaś od października 1913 r. pracował w Żywcu. Tam też był działaczem Towarzystwa Uniwersytetu Ludowego.

W czasie I wojny światowej od 6 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego. Mianowany komisarzem Wojsk Polskich na pow. kielecki, po opuszczeniu Kielc przez 1 pp LP (10 września 1914) był żołnierzem baonu uzupełniającego kpt. Andrzeja Galicy. 5 maja 1915 r. mianowany chor. piech. W lipcu 1915 r. został oficerem werbunkowym w Dąbrowie Górniczej, po czym służył w Komendzie Grupy LP. Z dniem 18 września 1915 r. awansował na ppor. piech. Rozkazem z 2 kwietnia 1916 r. należał do Rady Oficerskiej. Od sierpnia tego roku oficer 1 komp. 6 pp LP. Następnie został adiutantem pułku.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach z lipca 1917 r. przeszedł do polskiego sądownictwa. Był wiceprokuratorem Sądu Okręgowego w Łowiczu. Od 1 lutego 1919 r. podprokurator przy Sądzie Okręgowym w Warszawie. Należał do Polskiego Głównego Komitetu Plebiscytowego na Śląsku Cieszyńskim (kwiecień-maj 1919).

W czerwcu 1920 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w 201 pp Armii Ochotniczej. W lutym 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako mjr rez. KS z 1 czerwca 1919 r.

Po wojnie stał na czele komisji badającej okrucieństwa bolszewickie na ziemiach polskich.

4 sierpnia 1921 r. zrezygnował z pracy w prokuraturze. Od września pracował jako adwokat w Warszawie. Występował w charakterze obrońcy w procesach politycznych m.in. w Brześciu nad Bugiem (1931 r.), był oskarżycielem „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” w procesie „Płomyka” (1936 r.). W 1938 r. brał udział w protestach przeciwko antydemokratycznemu projektowi ustawy o ustroju adwokatury w Polsce.

Był członkiem Rady Adwokackiej w Warszawie.

W czasie II wojny światowej mieszkał w Warszawie. W końcu 1940 r. został zastępcą przewodniczącego sądu dyscyplinarnego komisarycznej Rady Adwokackiej. Po powstaniu warszawskim 3 października 1944 r. wywieziony do obozu w Pruszkowie, a następnie w Lehrte i Peine koło Hanoweru.

W 1945 r. zamieszkał w Łodzi. Był jednym z założycieli i w latach 1945–1948 prezesem łódzkiego Zarządu Okręgu Zrzeszenia Prawników Demokratów. W 1946 r. powołano go na członka Naczelnej Rady Adwokackiej. W latach 1946–1951 i 1964–1967 m.in. należał do wyższego sądu dyscyplinarnego przy Naczelnej Radzie Adwokackiej.  W 1947 r. należał do komisji opracowującej nowe prawo o ustroju adwokatury. Był też ekspertem MSZ w sprawach Zaolzia.

Zmarł 1 października 1972 r. w Łodzi. Pochowany na Cmentarzu „Doły” w Łodzi.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i złotym Wawrzynem Akademickim PAL.

Opublikował: Wędrówki po ścieżkach wspomnień, Warszawa 1963.

Żonaty (od 22 II 1919) z Janiną Mierzejewską, miał z nią synów Andrzeja Zbigniewa (31 VII 1922–19 VI 2006), doc. dr. inż. i Marka Mieczysława (14 I 1928–14 I 2006), prof. dr. hab. nauk medycznych, żołnierzy AK.