Urodził się 20 stycznia 1894 r. w Wieliczce. Syn Seweryna, kustosza Muzeum Etnograficznego w Krakowie, i Heleny z Piotrowskich. Brat Władysława Marcina (zob.).
W 1912 r. ukończył gimnazjum w Krakowie, a w 1913 r. tamtejszą Akademię Handlową.
W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. W okresie od 4 września 1914 do 30 listopada 1915 r. służył w 1 komp. 3 pp LP. Brał udział w kampanii karpackiej, bukowińskiej, besarabskiej. Chory, w końcu grudnia 1915 r. przebywał w szpitalu twierdzy nr 1 w Krakowie. Potem powrócił do komp. i uczestniczył w walkach na Wołyniu. Następnie do 12 września 1916 r. leczył się w szpitalu. Od 13 września 1916 do 4 lutego 1 917 podoficer gospodarczy w Komendzie Grupy LP. Potem (5 lutego-2 sierpnia) podoficer kancelaryjny w Komendzie Legionów. Od 3 sierpnia 1917 do 20 lutego 1918 pełnił służbę w intendenturze wojskowej Generał-Gubernatorstwa w Lublinie (oddział LP). Następnie pozostawał bez przydziału. 10 marca internowany przez władze austriackie w Witkowicach, przebywał tam do 20 kwietnia, po czym został zwolniony.
Od 2 listopada 1918 r. w WP. Jako pchor. wstąpił do 4 pp leg. Od 28 stycznia 1919 r. pełnił służbę w intendenturze DOGen Kraków. Mianowany 1 marca 1919 r. ppor. int., z dniem 1 kwietnia 1920 r. awansował na kpt. int. W 1921 r. ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując doktorat praw.
Zweryfikowany jako kpt. int. z 1 czerwca 1919 r. W latach 1923-1924 studiował w Wyższej Szkole Intendentury w Warszawie. Następnie pełnił służbę w Dep. Intendentury MSWojsk, sprawując funkcję kierownika referatu (do 1932 r.). Awansowany 1 lipca 1925 r. na mjr. int. z wsw, od 1935 r. był kierownikiem wydz. materiałowego w szefostwie intendentury OK nr I. Awansowany 19 marca 1938 r. na ppłk. int. z wsw.
Podczas kampanii 1939 r. w intendenturze 39 DP rez. Brał udział w walkach z Niemcami na Lubelszczyźnie. Po kapitulacji wojsk Frontu Północnego (27 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej przez cały okres wojny m.in. w oflagu IX A w Rotenburgu i II C w Woldenbergu. 30 stycznia 1945 r. uwolniony przez oddziały sowieckie. W marcu powrócił do Krakowa.
Zmarł przed 1969 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych oraz złotym Krzyżem Zasługi.
Żonaty z Marią Wiktorią Dyczkowską, miał z nią dwoje dzieci m.in. syna Mieczysława Tadeusza (1923-2005)
W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; „Monitor Polski” nr 260/1931; V Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.