Mieczysław Przemysław Bujalski

Urodził się 21 października 1880 r. w Kole gub. piotrkowska. Syn Janusza, buchaltera, oraz Władysławy z Cybulskich. Brat Jerzego Wacława Marii (zob.).
Ukończył IV gimnazjum w Warszawie (ok. 1901 r.), po czym podjął studia na wydz. mechanicznym Politechniki Warszawskiej.
W okresie studiów należał do „Zetu” – działał w jego komisji robotniczej oraz w Zw. im. J. Kilińskiego. W latach 1903-1906 był przewodniczącym związku, a w czasie rewolucji 1905 r. także komendantem jego organizacji bojowej, zwalczającej m.in. działaczy socjalistycznych. W tym roku przyjęto go do Ligi Narodowej. Równolegle uczestniczył w działalności Narodowego Zw. Robotniczego. Członek zarządu Zw. Unarodowienia Szkół, uczestniczył w akcji strajku szkolnego.
W październiku 1906 r. wyjechał na dalsze studia do Pragi, gdzie w 1910 r. uzyskał dyplom inżyniera.
W czerwcu 1908 r. wystąpił z Ligi Narodowej i znalazł się w grupie, która oderwała NZR od Narodowej Demokracji.
Po ukończeniu studiów wyjechał w głąb Rosji, do Permu, gdzie pracował jako inżynier w przemyśle maszynowym.
Podczas I wojny światowej zmobilizowany do armii rosyjskiej. Prawdopodobnie na początku 1919 r. powrócił do kraju.
Podjął działalność w NZR. W czerwcu 1919 r. powołany do Komitetu Wykonawczego, zajmował się pracą organizacyjną. Na początku 1920 r. był prezesem zarządu okręgu partii w Warszawie. Na I Kongresie Narodowej Partii Robotniczej (23-24 maja 1920) wybrany do Rady Naczelnej i Głównego Komitetu Wykonawczego (był jego sekretarzem). W maju 1921 r. wycofał się z czynnej działalności partyjnej.
Po zakończeniu wojny zweryfikowany jako por. rez. sap. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.
Pracował zawodowo na kierowniczych stanowiskach technicznych w warszawskich zakładach przemysłu metalowego.
Opublikował materiały do dziejów Zw. im. J. Kilińskiego.
W czasie II wojny światowej w styczniu 1942 r. aresztowany i osadzony na Pawiaku.
Rozstrzelany 2 marca 1942 r., prawdopodobnie w Treblince.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.