Mieczysław Ustinowicz

Urodził się 29 stycznia 1895 r. w Wapniarce na Podolu. Syn Jana i Józefy z Garnyszów.

W czasie I wojny światowej w 1915 r. powołany do armii rosyjskiej, kształcił się w Szkole Artylerii w Odessie.

W 1917 r. był żołnierzem Legionu Polskiego w Finlandii. Po jego rozwiązaniu w 1918 r. przedostał się do I Korpusu Polskiego w Rosji.. Po jego demobilizacji latem 1918 r. powrócił do kraju.

Po rozbrojeniu okupantów od 1918 r. w WP. Służył w 21 dac/5 pac. W czasie wojny z bolszewikami od 18 lutego do 21 grudnia 1920 r. dowodził baterią.

Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r., w 1922 r. ukończył kurs dowódców baterii w Toruniu. Po jego ukończeniu powrócił do 5 pac. Awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. art., był słuchaczem kursu instruktorskiego przy Ośrodku Szkolenia Artylerzystów w Toruniu (1924). Następnie w 1 pan. Dowodził 6 baterią oraz sprawował funkcję adiutanta pułku. W 1928 r. został referentem w DOK nr I w Warszawie. Od 1929 r. kierownik referatu mobilizacyjno-materiałowego tego dowództwa. W 1931 r. ukończył kurs unifikacyjno-doszkalający w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W latach 1931-1932 dowódca baterii 1 pac. Następnie oficer placówki wywiadowczej KOP nr 7 w Sarnach (od 1934 r. oficer eksponowany placówki w Rokitnie). W 1937 r. został kierownikiem placówki wywiadowczej KOP nr 3 w Głębokiem.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r.

Po II wojnie światowej pracował jako buchalter Garnizonowego Klubu Oficerskiego Garnizonu Toruń. Rozpracowywany przez Informację Wojskową, został aresztowany. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Kielcach skazany na karę śmierci (30 listopada 1951), zamienioną następnie na dożywotnie więzienie. Cory, w okresie od 5 sierpnia 1954 do 15 kwietnia 1955 r. leczył się w Okręgowym Szpitalu Więziennym nr 1 w Grudziądzu.

Dalsze jego losy są nieznane.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i dwukrotnie srebrnym Krzyżem Zasługi.