Bojownikom niepodległości

Mikołaj Gomólicki

(1884-1944)

gomólicki mikołajUrodził się 19 marca 1884 r. w Mińsku Litewskim. Syn Piotra, ziemianina, i Olgi Marii z Lisiewiczów.

Ukończył korpus kadetów w Moskwie, po czym 1 września 1902 r. poświęcił się zawodowej służbie wojskowej w armii rosyjskiej.

Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej (1904-1906). W październiku 1907 r. mianowany ppor. piech., od stycznia 1908 r. pełnił służbę w V rezerwowej BArt. W sierpniu 1910 r. przeniesiono go do XLVII BArt.

Podczas I wojny światowej w grudniu 1915 r. został dowódcą 2 baterii, a w połowie 1916 r. – dyonu. 16 listopada awansował do stopnia ppłk. art. Był ranny.

Od grudnia 1917 r. organizował oddziały polskie, które weszły w skład II Korpusu Polskiego. Uczestnik bitwy z Niemcami pod Kaniowem (11 maja 1918). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli, z której rychło zbiegł do Kijowa. Stamtąd wraz z gen. Józefem Hallerem przedostał się na Murmań, a potem wyjechał do Francji. Ukończył szkołę artylerii w Fontainebleau, po czym do listopada dowodził obozem artylerii w Le Mans. W Armii Polskiej we Francji od 28 listopada 1918 r. był dowódcą III dyonu 1 pap. Od 2 kwietnia 1919 r. dowodził 1 pap (potem: 13 pap). Na jego czele powrócił do kraju.

Uczestniczył w walkach z Ukraińcami, a potem z bolszewikami. Dowodził 13 pap i XIII BArt.

Zweryfikowany jako płk art. z 1 czerwca 1919, dowodził 13 pap. 9 lutego 1925 r. odkomenderowany na dwumiesięczny kurs dla wyższych dowódców artylerii przy generalnym inspektorze artylerii. Od 2 października tego roku zastępca szefa artylerii OK nr VII. Następnie (od 22 marca 1929 r.) był szefem 7 Okręgowego Szefostwa Uzbrojenia w Poznaniu. 26 marca 1931 r. został komendantem Szkoły Zbrojmistrzów w Warszawie. 31 marca 1933 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Zmarł 2 lipca 1944 r. w Janaszewie koło Radomska. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Kłomnicach.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 1922 r.) z Marią Siemiątkowską, miał syna Andrzeja (ur. 1923).

Był patronem 13 Kostrzyńskiego pułku artylerii.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 167/1932
Źródła

S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; G. Łukomski, w: Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945 t. II (1914-1921) cz. 1, Koszalin 1991; „Monitor Polski” nr 167/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; Rocznik oficerski rezerw 1934.