Urodził się 23 września 1900 r. w Białej Cerkwi. Syn Jana, urzędnika, i Adeli z Kisłowskich. Brat Romana (zob.).
W latach 1909-1919 uczył się w gimnazjum w Białej Cerkwi, uzyskując 29 marca maturę.
W czasie I wojny światowej od 1916 r. należał do I Drużyny Harcerskiej im. Tadeusza Kościuszki (był zastępowym i przybocznym), a od grudnia do POW w Białej Cerkwi ps. „Kotwicz”. Na czele oddziału harcerzy prowadził działalność wywiadowczą.
Po uzyskaniu matury w latach 1919-1920 uczył gimnastyki w Gimnazjum Macierzy Polskiej w Białej Cerkwi.
Podczas odwrotu oddziałów polskich z Ukrainy w czerwcu 1920 r. wyjechał do Warszawy i 24 lipca wstąpił do WP.
Przydzielony do 7 pap, brał udział w walkach z bolszewikami. Na skutek choroby (tyfus brzuszny) po miesiącu odszedł do szpitala w Piotrkowie. Po rekonwalescencji po miesiącu przydzilony do baterii zapasowej 7 pap. 20 listopada przeniesiony do rezerwy.
Wstąpił na Politechnikę Warszawską, jednak ze względu na brak środków przerwał studia.
Pracował jako nauczyciel gimnastyki w Państwowym Męskim Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Grodnie.
W latach 1921-1924 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Piechoty i Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu. Po jej ukończeniu 24 września 1924 r. mianowany ppor. art. ze starszeństwem z 1 lipca 1923 r. Przydzielony do 3 pac, służył w nim do 1937 r. 1 lipca 1925 r. awansował na por. art., a 1 stycznia 1936 r. na kpt. art. Sprawował funkcję dowódcy plut., oficera mobilizacyjnego pułku i dowódcy 8 baterii. Od kwietnia do sierpnia 1936 r. uczestniczył w VI kursie doskonalącym Szkoły Strzelania Artylerii w Toruniu. Od 1 września 1937 do 31 maja 1939 r. w 18 dac. Sprawował funkcję jego adiutanta, wiosną 1939 r. był dowódcą 2 baterii. Następnie w Dowództwie OWar. „Wilno”.
Podczas kampanii 1939 r. w oficer sztabu dowódcy artylerii GO gen. Jana Kruszewskiego w Armii „Prusy”. 17 września dostał się do niewoli niemieckiej w okolicach Chełma Lubelskiego. Przebywał w niej w oflagach II B w Arnswalde, II D w Gross-Born i X C w Lubece. Uwolniony w 1945 r., w kwietniu 1946 r. powrócił do Polski.
Pracował w starostwie Warszawa-Południe i w Zarządzie Głównym Związku Uczestników Walki Zbrojnej o Niepodległość i Demokrację.
W listopadzie 1946 r. powołany do służby w LWP. Awansował na mjr. art. i ppłk. art. Służył w Dowództwie Artylerii WP oraz w redakcjach „”Przeglądu Artyleryjskiego” i „Biuletynu Informacyjnego”. 18 maja 1953 r. przeniesiony do rezerwy.
Do 1973 r. pracował jako redaktor w Wydawnictwie Komunikacji i Łączności.
Zmarł 24 czerwca 1974 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 68.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi
Żonaty z Jadwigą Haliną Rolbiecką.
L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; A. Holiczenko, Żołnierze tajnego frontu. Lista imienna KN3 POW-Wschód, 1914-1921, Olsztyn 2012; A. Linsenbarth, Z ziemi podolskiej i kijowskiej do Polski. Casus rodu Linsenbarthów, „Rydwan” nr 1/2009; J. Łukasiak, Szkoła Podchorążych Artylerii w Toruniu 1923-1939, Pruszków 2000; „Monitor Polski” nr 177/1938; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.