Moszek Gotlieb

Urodził się 13 stycznia 1900 r. w Seceminie pow. Włoszczowa. Syn Emanuela i Ruchli z Gruszków.

Uczeń szkoły handlowej.

W czasie I wojny światowej od września 1914 r. w Legionach Polskich ps. „Marcin”. Służył w 7 komp. 3 pp LP. Uczestnik kampanii karpackiej, bukowińskiej i besarabskiej, podczas której zachorował. Leczył się w szpitalu w Debreczynie i Wiedniu. Po rekonwalescencji przebywał w kadrze, a potem służył w 10 komp. 4 pp LP. Podczas walk na Lubelszczyźnie 5 sierpnia został ranny pod Kamionką. Leczył się w szpitalach w Rzeszowie, Bielsku oraz w Domu Uzdowieńców LP w Kamieńsku. Po rekonwalescencji powrócił do pułku i brał udział w kampanii wołyńskiej. Przeniesiony do 3 pp LP, po pewnym czasie zachorował i odszedł do szpitala w Krakowie. Następnie powrócił do pułku.

W następstwie kryzysu przysięgowego w Legionach w lipcu 1917 r. został internowanny przez Niemców w Szczypiornie, skąd zbiegł.

Przebywał na Węgrzech, pracował jako malarz. W 1919 r. powrócił do Polski i wstąpił do WP.

Początkowo służył w kadrze 4 pp leg, następnie przeszedł do służby liniowej. Podczas walk odwrotowych dostał się do niewoli bolszewickiej. Przebywał w Kostromie, Wiatce i Jekaterynoburgu, skąd zbiegł do Omska. W transporcie b. jeńców Węgrów wyjechał z Rosji do Niemiec. W listopadzie 1920 r. zgłosił się do stacji zbornej WP w Częstochowie. Przydzielony do kadry 4 pp leg, w 1921 r. został przeniesiony do rezerwy.

Mieszkał w Suwałkach i pracował jako malarz. Jesienią 1935 r. został zatrudniony jako kontroler w Wojewódzkim Biurze Funduszu Pracy m.st. Warszawy, jednak z powodu braku kwalifikacji uznano go za niezdolnego do tej pracy. W 1936 r. pracował dorywczo w Archiwum Wojskowym, po czym do grudnia 1937 r. był zatrudniony jako konduktor w Tramwajach Miejskich. Ze względu na ograniczone możliwości zarobkowania uzyskał zaopatrzenie na podstawie dekretu prezydenta z 13 stycznia 1936 r.

Członek Zw. Legionistów Polskich.

Podczas II wojny światowej mieszkał w Suwałkach. W 1940 r. zesłany przez Sowietów do Kazachstanu.

Zmarł w 1941 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Żonaty z Libą Belą Sapoćkińską, miał z nią czworo dzieci.