Mścisław Frankowski

Urodził się 6 grudnia 1900 r. w Strzępniu koło Grodziska Wielkopolskiego. Syn Mścisława, nauczyciela, i Bronisławy z Osieckich. Brat Tadeusza (zob.).

Ukończył pięć klas gimnazjum w Grodzisku Wielkopolskim, po czym od 1916 r. pracował w lokalnej gazecie „Rolnik”.

W czasie I wojny światowej w 1918 r. powołany do armii niemieckiej, z której zdezerterował.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. W składzie komp. grodziskiej walczył pod Kargową, Rakoniewicami i Pniewami. Następnie w WP. W składzie 56 pp brał udział w wojnie z bolszewikami. Po jej zakończeniu zdemobilizowany.

Pracował jako urzędnik w starostwie powiatowym w Grodzisku, a potem w Nowym Tomyślu.

Od 1924 r. należał do Stronnictwa Narodowego. W latach 30. zajmował się Wydz. Młodych SN, a potem należał do kierownictwa Okręgowej Straży Porządkowej. Razem z bratem Marianem redagował czasopismo „Polska Narodowa”.

25 sierpnia 1939 r. zmobilizowany do WP. W składzie 56 pp brał udział w bitwie nad Bzurą i w obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) powrócił do Wielkopolski. 16 listopada był współorganizatorem Narodowej Organizacji Bojowej, w której został komendantem rejonu Poznań-Zachód. Jako były powstaniec poszukiwany przez Niemców, ukrywał się pod nazwiskiem „Stefan Norski”. Aresztowany 6 grudnia 1940 r. przez funkcjonariuszy gestapo, był więziony w Poznaniu w Forcie VII. Wiosną 1941 r. przeniesiony do więzienia we Wronkach, a potem w Elblągu i Berlinie. Oskarżony o zdradę, 18 grudnia 1941 r. został skazany przez niemiecki Trybunał Ludowy na karę śmierci.

Stracony 20 marca 1942 r. w więzieniu Plötzensee w Berlinie.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 1937) z Felicją Smolibowską, miał z nią córkę Barbarę (ur. 1938).

Jest wymieniony na monumencie poświęconym konspiratorom zamieszkującym poznańską dzielnicę Junikowo na terenie parafii pw. św. Andrzeja Boboli w Poznaniu oraz pomniku działaczy Narodowej Organizacji Bojowej na terenie Fortu VII.