Narcyz Giedronowicz

Urodził się 10 listopada 1897 r. w majątku Zacisze koło Słucka. Syn Aleksandra i Zofii z Wasilewskich.

Uczył się w gimnazjum w Słucku.

W czasie I wojny światowej wystąpił z gimnazjum i w 1915 r. wstąpił do Wileńskiej Szkoły Wojskowej. Po jej ukończeniu 1 stycznia 1916 r. mianowany chor. piech. (z dniem 1 lipca 1915). Przydzielony został do 133 zapasowego baonu w Samarze. W czerwcu przeniesiony do baonu zapasowego ww Kałudze. 1 sierpnia przydzielony do 305 pstrz, walczył na froncie na Wołyniu. 1 września awansowany na ppor. piech., 8 września został dowódcą plut. 1 stycznia 1917 r. awansował na por. piech. W marcu wydelegowany do formowanego 689 pstrz, był w nim dowódcą komp. Po rozformowaniu pułku w czerwcu powrócił do 305 pstrz.

Od listopada 1917 r. w I Korpusie Polskim w Rosji. Przydzielony do Legii Oficerskiej, był dowódcą sekcji w plut. mohylewskim. W lutym 1918 r. brał udział w organizowaniu Samoobrony Słuckiej. Od kwietnia do czerwca był przedstawicielem polskich władz wojskowych przy Straży Bezpieczeństwa w Mohylewie.

Po demobilizacji korpusu od 5 czerwca do 2 grudnia 1918 członek Samoobrony Mińskiej.

Od 9 grudnia 1918 r. w WP był dowódcą Ekspozytury Żandarmerii Polowej w Łapach. 29 stycznia 1919 r. mianowany dowódcą żandarmerii na powiat błoński. Oskarżony o współudział w zabójstwie bolszewickiego emisariusza Zbigniewa Fabierkiewicza, w marcu 1919 r. został aresztowany. Po trzech miesiącach zwolniony, był zawieszony w czynnościach z obowiązkiem mieszkania w Warszawie. W listopadzie przydzielony do 48 pp, a potem do Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Od marca do 1 października 1920 r. dowódca plut., a potem komp., w Dowództwie Okręgu Etapowego Płoskirów. Od 1 października 1920 r. służył w referacie kwatermistrzowskim Komendy m.st. Warszawy.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r.od grudnia 1922 do maja 1923 r. przebywał na kursie przeszkolenia w Szkole Podchorążych w Warszawie. Po jego ukończeniu przydzielony do 84 pp. Był dowódcą komp. Od października do grudnia 1923 r. przebywał na kursie pioniersko-saperskim przy 9 psap. W 84 pp był dowódcą plut. pionierów i oficerem administracji koszar. Awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. piech., od 1 czerwca 1925 do 1 września 1931 r. był instruktorem i wychowawcą (do 1928 r.), a potem dowodził komp. w Korpusie Kadetów nr 2. Od 1 września 1931 r. w 2 pp leg, był dowódcą komp. i oficerem oświatowym. Od 1 listopada 1932 r. w 25 pp. Sprawował w nim funkcję dowódcy komp., komp. szkolnej i p.o. dowódcy baonu. Od 15 stycznia do 15 marca 1934 r. przebywał na kursie informacyjnym przy Oddz. II Sztabu Głównego. Po jego ukończeniu przydzielony do DOK nr IV w Łodzi. Był kierownikiem referatu ochrony w samodz. referacie informacyjnym. Od 9 października 1934 do 2 maja 1935 r. brał udział w kursie techniczno-wywiadowczym. Od 1937 r. był kierownikiem referatu kontrwywiadu w samodz. referacie informacyjnym. W 1938 r. objął dodatkowo referat techniczny.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. pozostawał na zajmowanym dotąd stanowisku. Po agresji sowieckiej 18 września przeszedłdo Rumunii. Początkowo przebywał w Vatra Dornei, a od 24 września był internowany w Drâgâşani, skąd 10 listopada zbiegł i 13 listopada zameldował się w Stacji Zbornej Oficerów w Paryżu. Objął stanowisko kierownika referatu kontrwywiadu w wydz. IV bezpieczeństwa Oddz. II sztabu Naczelnego Wodza. Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii. Przydzielony do Obozu WP w Broughton. Od 3 września 1940 do 24 kwietnia 1942 r. w 3 Kadrowej BStrz. Następnie referent kontrwywiadu w wydz. wywiadu obronnego Oddz. II dowództwa 1 Korpusu Polskiego w Szkocji. 20 października 1943 r. przesunięty na analogiczne stanowisko do MON, w którym pełnił służbę do 14 września 1944 r. Następnie kierownik referatu bezpieczeństwa w wydz. „A” w Oddz. VI (specjalnym) sztabu Naczelnego Wodza. 1 stycznia 1945 r. awansował na mjr. piech.

2 grudnia 1945 r. przeniesiony do Szefostwa Piechoty Sztabu Głównego. 29 czerwca 1946 r. powołany na dwutygodniowy brytyjski kurs administracji personalnej. 2 sierpnia przeniesiony do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia, był szefem Oddz. I.

Po demobilizacji pracował jako kierownikkancelarii Naczelnego Wodza gen. Władysława Andersa. Jednocześnie co najmniej do początku lat 50. rzeczoznawca kontrwywiadu przy gen. Andersie; prowadził rozpoznanie różnych afer szpiegowsko-kontrwywiadowczych. 17 stycznia 1962 r. awansowany przez gen. Władysława Andersa na ppłk. piech.

Zmarł 19 maja 1986 r. w Londynie.

Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Niepodległości.

Żonaty z Zofią Paszkiewicz.