Norbert Leuchter

Urodził się 20 grudnia 1896 r. we Lwowie. Syn Jakuba i Heleny (Hindy) z Brandesów.

Ukończył trzy lub cztery klasy VII gimnazjum we Lwowie, piątą klasę na kursach dokształcających szkół średnich dla uczniów-żołnierzy DOK nr VI (1922).

W czasie I wojny światowej od 22 grudnia 1914 r. w Legionach Polskich ps. „Zbyszko”. Służył w 1 puł LP lub 1 part LP. W czasie działań nad Nidą wiosną 1915 r. zachorował i odszedł do szpitala. Po rekonwalescencji od połowy 1915 r. w 2 szw. 2 puł LP, a od 8 marca 1916 r. w plut. konnym III baonu 3 pp LP. W kwietniu 1916 r. zachorował. W końcu miesiąca przebywał w szpitalu Obrony Krajowej w Rzeszowie, a następnie na urlopie zdrowotnym we Lwowie. Na początku września w szpitalu w Samborze, zaś na początku listopada był w stacji zbornej LP w Przemyślu. W sierpniu 1917 r. przebywał w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Przydzielony do part. 19 listopada zwolniony z korpusu i wcielony do armii austro-węgierskiej..W grudniu zdezerterował i w połowie lutego 1918 r. zgłosił się do uzupełnień Polskiego Korpusu Posiłkowego w Bolechowie. Wobec przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) został internowany.

Wkrótce potem zbiegł i podjął służbę w Polskiej Sile Zbrojnej. Przebywał na kursie kawalerii w Mińsku Mazowieckim. W maju aresztowany za dezercję z armii austro-węgierskiej. Ponownie wcielony w jej szeregi, w składzie XLII BArt  walczył na froncie włoskim, gdzie 5 listopada dostał się do niewoli.

Zgłosił się do formowanych we Włoszech oddziałów Armii Polskiej we Francji, z którą we wrześniu 1919 r. powrócił do kraju.

Od 1 stycznia 1920 r. służył w Oddz. II DOK nr VI. 1 lipca przeniesiony do Oddz. II sztabu 6 Armii. Ranny 1 sierpnia w walce z bolszewikami. We wrześniu służył w baonie zapasowym 40 pp, po czym od 1 października 1920 do 1 listopada 1921 r. był kierownikiem kursu pisania na maszynie w Oddz. III sztabu DOK nr VI we Lwowie.

W niepodległej Polsce pełnił zawodową służbę wojskową. 1 października 1921 r. przydzielony do VI dyonu taborów, 10 grudnia został oficerem taborowym 19 pp. Uzyskał stopień chor. 6 października 1923 r. odkomenderowany do VI baonu szkolnego. W styczniu 1924 r. przeniesiony do X dyonu taborów w Przemyślu. 31 grudnia 1925 r. przeszedł w stan spoczynku.

Mieszkał we Lwowie. Od 1 stycznia 1934 r. do wojny pracował jako urzędnik administracji wojskowej: pomocnik kancelaryjny, st. rejestrator (od 1938 r.) i kierownik rejestracji w Rejonowym Inspektoracie Koni we Lwowie (od 1 stycznia 1939 r.).

Członek Zw. Legionistów Polskich i Zw. Rezerwistów.

Zmarł po 1939 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 1920 r.) z Heleną Grossman, miał córkę Franciszkę (ur. 1921) i syna Władysława (ur. 1927).