Urodził się 16 października 1890 r. w Wołkowcach, Tarnopolskie. Syn Norberta i Amelii z Nachtsheimów.
Ukończył gimnazjum, a następnie Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie. Członek Towarzystwa „Warsztaty Krakowskie”.
Od 1911 r. Należał do Związku Strzeleckiego w Krakowie ps. „Ostojczyk”.
Podczas I wojny światowej 8 sierpnia 1914 r. wstąpił do oddziałów strzeleckich i Legionów. Przydzielony do żandarmerii polowej, uczestniczył w kampanii wojennej II Brygady. 6 listopada 1914 r. mianowany chor. żand., już 19 listopada awansował na ppor. żand., a 25 czerwca 1915 r. na por. żand. 15 kwietnia 1915 r. wyznaczony na komendanta żandarmerii polowej II Brygady, potem był komendantem żandarmerii polowej przy Komendzie Grupy LP. 1 lutego 1917 r. został komendantem żandarmerii polowej LP.
Od września 1917 r. kierował żandarmerią Polskiego Korpusu Posiłkowego. Zapewne w tym miesiącu otrzymał stopień rtm. żand. Należał do organizatorów przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918), podczas którego dostał się do niewoli austriackiej. Więziony w Marmaros–Sziget, należał do głównych oskarżonych w procesie legionistów, prowadzonym w tym mieście (8 czerwca–30 września 1918). Po abolicji procesu zwolniony, wyjechał do Warszawy.
29 października mianowany dowódcą żandarmerii polowej WP, a 10 listopada także dowódcą szkoły żandarmerii polowej. Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców. Prawdopodobnie wydał polecenie rozstrzelania rosyjskiej delegacji Czerwonego Krzyża, prowadzącej propagandę bolszewicką (2 stycznia 1919). Następnie przeniesiono go do służby wojskowo–dyplomatycznej (między innymi w Oddz. II Sztabu Generalnego).
Zweryfikowany jako ppłk kaw. z 1 czerwca 1919, był kierownikiem wydz. w Oddz. Kontroli Administracyjnej (1923), a potem oficerem Korpusu Kontrolerów (1924). Jako oficer administracyjny (dział kancelaryjny) w 1928 r. służył w Wojskowym Instytucie Geograficznym . 23 grudnia 1931 r. zwolniony ze stanowiska. Z dyspozycji dowódcy OK nr I z dniem 31 maja 1932 r. przeszedł w stan spoczynku.
Sprawował między innymi funkcję prezesa WKS „Legia” (luty 1925–grudzień 1926). Artysta malarz, zajmował się także regionalnymi zagadnieniami Huculszczyzny oraz organizacją wytwórczości ludowej. Interesował się również problematyką parapsychologii.
Podczas wojny mieszkał w swoim domu w Riczce na Huculszczyźnie. W 1942 r. przeniósł się do Kołomyi.
Zmarł 6 listopada 1943 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych.
Żonaty (od 2 II 1916) z Zofią Sedlaczek, miał z nią synów Zbigniewa i Jerzego.
W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny t. 3, Warszawa 2006; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; W. Milewska, M. Zientara, Sztuka Legionów Polskich i jej twórcy 1914–1918, Kraków 1999; „Monitor Polski” 1933, nr 131; Rarańcza. Zbiór opracowań w 15 lecie czynu zbrojnego, Warszawa 1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934.