Odo Feliks Kazimierz Bujwid

Urodził się 30 listopada 1857 r. w Wilnie. Syn Feliksa i Berty z Danów. Teść Kazimierza Gedymina Jurgielewicza (zob.). Ukończył gimnazjum oraz uniwersytet w Warszawie, uzyskując dyplom lekarski (1889). W 1885 r. jako stypendysta Kasy im. J. Mianowskiego wyjechał do Berlina na specjalny kurs do pracowni R. Kocha. W 1886 r. przebywał w Paryżu, w celu zapoznania się z metodą leczenia wścieklizny przez L. Pasteura. W 1885 r. przy pomocy Kasy im. J. Mianowskiego zorganizował w Warszawie pracownię bakteriologiczną. Po powrocie z Paryża założył pierwszy na ziemiach polskich instytut leczenia wścieklizny (1886) oraz stację badania produktów spożywczych (1890). Od 1893 r. był prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1897 r. został członkiem rady naukowej przy ministrze Spraw Wewnętrznych w Wiedniu. Od 1896 r. radny miejski w Krakowie. Członek komisji wodociągowej w Krakowie, brał udział w budowie tamtejszego wodociągu. W 1904 r., podczas epidemii tyfusu w Cieszynie, pierwszy zastosował w tamtejszej załodze wojskowej szczepienia ochronne. Był założycielem trzeciego koła Tow. Szkoły Ludowej oraz Uniwersytetu Ludowego im. A. Mickiewicza w Krakowie (1899 r.). W okresie rewolucji 1905 r. wykazywał dużą aktywność w komitecie pomocy dla rewolucjonistów. W latach 1910-1914 działał w Krakowskim Zw. Pomocy dla Więźniów Politycznych. Należał do patronów Sekcji Akademickiej Tow. Etycznego. Podczas I wojny światowej zmobilizowany do armii austro-węgierskiej (płk lek.), ze swojego zakładu dostarczył szczepionki ochronne dla oddziałów Legionów Polskich. W sierpniu 1914 r. założył pierwszy szpital legionowy w Krakowie. Współpracował z NKN. W niepodległej Polsce jako płk lek. kierował pracownią i zakładem higieny w Szkole Sanitarnej. Po zakończeniu wojny z bolszewikami przeniesiony do rezerwy. W latach 1928-1929 podróżował po Brazylii, chcąc zapoznać się z tamtejszymi warunkami sanitarnymi. W latach 1930-1931 w Holandii i Danii wygłosił odczyty o Polsce w języku esperanto. Wybitny bakteriolog, autor licznych prac naukowych z tego zakresu. Mieszkał w Krakowie. Zmarł 26 grudnia 1942 r. w Krakowie. Odznaczony orderem Polonia Restituta 3 kl. i Krzyżem Niepodległości. Żonaty (od 31.VII.1886) z Kazimierą Klimontowicz, miał z nią córkę Zofię zamężną Rupertową oraz Helenę zamężną Jurgielewiczową (zob.).