Urodził się 8 września 1897 r. w Borysowie. Syn Antoniego i Amelii z Okołowskich.
Uczył się w Petersburgu, maturę uzyskał eksternistycznie w Wilnie (1924 r.).
W czasie I wojny światowej w I Korpusie Polskim w Rosji. Sprawował funkcję dowódcy plut.
Od 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w 35 pp. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., w 1924 r. został odkomenderowany do Oficerskiej Szkoły Topograficznej. Następnie w Wojskowym Instytucie Geograficznym. 1 stycznia 1931 r. awansował na kpt. geogr. Wiosną 1939 r. był kierownikiem referatu materiałowego w wydziale administracyjnym. Wynalazł i opatentował nowy typ busoli.
Podczas kampanii 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; „Monitor Polski” nr 24/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.