Urodził się 4 listopada 1897 r. w Łaskarzewie pow. Garwolin. Syn Nachuma i Sary (Rozalii) z Mikowskich. Brat Leona Bidermana-Biderskiego (zob.).
W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich ps. „Paweł Biderski”. 5 stycznia 1915 r. podjął służbę w 3 pp LP. W jego składzie uczestniczył w kampanii karpackiej, bukowińskiej, besarabskiej i wołyńskiej.
W następstwie kryzysu przysięgowego w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w obozie w Szczypiornie. Uwolniony, podjął służbę w POW. Był instruktorem tej organizacji w Szczuczynie. W listopadzie 1918 r. uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Warszawie i Mławie, po czym automatycznie przeszedł do WP.
W składzie 33 pp brał udział w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Był kilkakrotnie ranny. Po wojnie zdemobilizowany.
Wyjechał do Paryża, pracował jako tłumacz w firmie amerykańskiej.
Organizator oddziałów Zw. Legionistów Polskich, Zw. Inwalidów Wojennych i Federacji Polskich Zw. Obrońców Ojczyzny w Paryżu. Brał aktywny udział w przysposobieniu wojskowym i życiu sportowym polskich emigrantów. Zorganizował wśród nich Zw. Kulturalno-Oświatowy. Utworzył przychodnię dla chorych b. wojskowych i inwalidów.
Zmarł po 1931 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.
J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; M. Gałęzowski, Na wzór Berka Joselewicza. Żołnierze i oficerowie pochodzenia żydowskiego w Legionach Polskich, Warszawa 2010; „Monitor Polski” nr 287/1931.