Paweł Balwirczak

Urodził się 10 stycznia 1895 r. w Tarnopolu. Syn Franciszka i Franciszki.

Ukończył szkołę powszechną w Tarnopolu oraz uczył się w gimnazjum w rodzinnym mieście, uzyskując maturę.

Od 1912 r. członek XII PDS w Tarnopolu.

Podczas I wojny światowej 3 sierpnia 1914 r. wyjechał do Krakowa, gdzie podjął służbę w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Służył w 1 komp. V baonu. W listopadzie chory, po rekonwalescencji w grudniu przydzielony do baonu uzupełniającego. Od 6 lutego 1915 r. w 3 komp. I baonu 1 pp LP. W lutym 1916 r. przebywał na leczeniu w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. Potem powrócił do komp. Awansował do stopnia st. szer.

Po kryzysie przysięgowym w październiku 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej.  1 listopada 1918 r. powrócił do Tarnopola, gdzie zastała go ukraińska inwazja.

Wstąpił do POW, był tamtejszym komendantem. Aresztowany 3 maja 1919 r., po wyparciu Ukraińców przez WP 30 maja odzyskał wolność.

Wstąpił do III baonu etapowego w Tarnopolu, potem służył w 15 pp. Brał udział w walkach z bolszewikami.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. piech., służył w 39 pp (1923, 1924). W 1928 r. należał do kadry Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy. W 1932 r. służył w 4 pp leg. Następnie oficer w sztabie DOK nr X w Przemyślu (1935, 1939). Wiosną 1939 r. kierował referatem narodowościowym.

Podczas kampanii 1939 r. po 17 września przeszedł na Węgry. Dalsze jego losy są bliżej nieznane.

Zmarł po 1954 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Marią N. (zob.).