Bojownikom niepodległości

Paweł Barud

(1896–1974)

Urodził się 14 stycznia 1896 r. w Miejscu Piastowym pow. Krosno. Syn Rajmunda, rolnika, i Marcjanny z Węgrzynów.

Ukończył szkołę powszechną, po czym kształcił się w zawodzie ślusarza i kowala w Rymanowie.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w I dyonie 1 part LP, walczącym w składzie II Brygady. Uczestniczył w kampanii karpackiej, bukowińskiej i wołyńskiej. Potem w 4 baterii.

Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Marmaros-Sziget. Stamtąd zdołał zbiec i w marcu 1918 r. powrócił do Krosna. Do upadku Austro-Węgier ukrywał się.

Od listopada 1918 r. w WP. Brał udział w walkach z Ukraińcami w okolicach Lwowa oraz z bolszewikami.

Po zakończeniu wojny pozostał w WP jako mechanik w 2 plotn. Potem został zwolniony do rezerwy.

Podjął pracę jako monter w przemyśle naftowym.

Zmarł 6 października 1974 r. i został pochowany na cmentarzu w Krośnie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Żonaty, miał córkę Marię.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 4, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2012; A. Lenkiewicz, Kawalerowie Polski Niepodległej cz. 2, bmrw; „Monitor Polski” nr 167/1932; informacje Piotra Babinetza z Krosna.