Urodził się 25 września 1883 r. w Końskiej na Śląsku Cieszyńskim. Syn Jana i Katarzyny z Kajzarów.
Ukończył seminarium nauczycielskie w Cieszynie (1903 r.). W okresie nauki szkolnej należał do tajnego stow. „Jedność”.
Od 1903 r. pracował zawodowo jako nauczyciel ludowy w Ustroniu, następnie w Błędowicach Dolnych i Datyniach Dolnych, gdzie kierował pracą społeczno-narodową. Od 1913 r. był nauczycielem w seminarium nauczycielskim w Bobrku pod Cieszynem.
Od 1907 r. wiceprzewodniczący Zarządu Głównego Polskiego Tow. Pedagogicznego na Śląsku Cieszyńskim oraz redaktorem (a w latach 1911-1918 także wydawcą) Głosu Ludu Śląskiego.
W czasie I wojny światowej w 1914 r. został członkiem komisji wojskowo-aprowizacyjnej sekcji śląskiej NKN w Cieszynie, członkiem Komitetu Ratunkowego dla Ofiar Wojny na ziemiach polskich. Był działaczem Polskiego Zjednoczenia Narodowego.
W październiku 1918 r. współorganizował, a potem sprawował funkcję sekretarza, wiceprezesa i jednego z prezesów Raduy Narodowej Księstwa Cieszyńskiego.
Prelegent Macierzy Szkolnej Śląska Cieszyńskiego, organizator kas pożyczkowych na Śląsku, członek Rady Nadzorczej Tow. Oszczędności i Zaliczek Banku Spółdzielczego w Cieszynie, współorganizator Wyższej Szkoły Rolniczej w Cieszynie.
W 1918 r. z uwagi na działalność polityczną został przeniesiony w stan pozasłużbowy.
Twórca PSL na Śląsku Cieszyńskim, po jego połączeniu w 1920 r. z PSL-Piast sprawował funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego (do 1930 r.), członka Rady Naczelnej (1921-1931) i członka zarządu okręgowego na Śląsku (od 1920 r. wiceprezes, od 1925 r. prezes).
Poseł na Sejm Ustawodawczy, a następnie poseł I kadencji (1922-1927), wybrany z listy państwowej. Był członkiem klubów PSL-Piast (wiceprezes), PSL i ponownie PSL-Piast (od 1923 r., zastępca sekretarza).
W 1928 r. powrócił do pracy nauczycielskiej. Do 1931 r. był zatrudniony w państwowych seminariach nauczycielskich, po czym przeszedł na emeryturę.
Po zjednoczeniu ruchu ludowego (1931 r.) należał do Stronnictwa Ludowego. Był członkiem Rady Naczelnej (1931-1938), członkiem Naczelnego Komitetu Wykonawczego (1936-1938) oraz jednocześnie członkiem zarządu okręgowego na Małopolskę i Śląsk (do 1936 r. sprawował funkcję skarbnika). Organizator łączności W. Witosa z krajem. Na skutek poważnej choroby nerwowej w 1936 r. wycofał się z aktywnego życia politycznego.
W 1939 r. wywłaszczony przez Niemców, przebywał w szpitalach w Lublińcu, Dzięgielowie i Rybniku.
Tam w styczniu 1945 r. został zamordowany podczas ewakuacji szpitala.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty (od 1908 r.) z Anielą Glajcarówną, miał z nią córki Annę, Anielę i Jadwigę.
Jest patronem ulic w Bielsku-Białej i Cieszynie.
Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; „Monitor Polski” nr 93/1938; Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1939. Słownik biograficzny t. I, Warszawa 1998; Słownik biograficzny działaczy ruchu ludowego, Warszawa 1989.