Paweł Budzik

Urodził się 26 czerwca 1892 r. w Jastrzębce Nowej koło Tarnowa. Syn Jana i Anny z Zazów. Ukończył gimnazjum klasyczne w Tarnowie, po czym podjął studia na Wydz. Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1911 r. należał do Zw. Strzeleckiego w Tarnowie. W czasie I wojny światowej od 4 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Początkowo służył w II baonie 1 pp LP, 21 listopada przeszedł do 1 puł LP. Służył w III plut. 1 szw. Uzyskał stopień kpr. Ukończył szkołę oficerską pułku w Ostrołęce w 1917 r. Po kryzysie przysięgowym 12 września 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej. W szeregach 110 pp walczył na froncie włoskim. 15 lipca 1918 r. skierowany do szkoły oficerskiej w Opawie. Po ukończeniu kursu przydzielony do 32 pp Obrony Krajowej w Bochni. 4 listopada 1918 r. wstąpił do WP. Służył w dyonie jazdy rtm. Antoniego Jabłońskiego – w jego składzie uczestniczył w walkach z Ukraińcami pod Przemyślem i Lwowem, a potem z bolszewikami w rejonie Wilna. Po przeformowaniu dyonu w 11 puł, awansowany 12 czerwca 1919 r. na ppor. kaw., był zastępcą dowódcy, a od 11 lipca 1920 dowódcą, 2 szw. Wyróżnił się 21 września 1920 r., kiedy ze szw. rozbił baon wroga, biorac wielu jeńców. W 1921 r. odkomenderowany na kurs do Centralnej Szkoły Jazdy w Grudziądzu. Po jego ukończeniu (11 października 1922) powrócił do 11 puł. Przeniesiony do rezerwy z tym jednak, iż został zatrzymany w służbie czynnej. Potem przemianowany na oficera służby stałej. Zweryfikowany jako rtm. kaw. z 1 lipca 1919 r., od 20 października był oficerem 27 puł. Dowodził w nim 3 szw. (1922-1924), sprawował funkcję adiutanta pułku (do 1926), p.o. kwatermistrza (1926-1928) oraz dowódcy 1 szw. (od 1929 r.). W 1930 r. przeniesiony do 7 psk. W pułku tym był dowódcą szw. zapasowego oraz równocześnie komendantem rejonu PW konnego. 19 marca 1938 r. awansował na mjr. adm. 24 sierpnia 1939 r. objął stanowisko kwatermistrza pułku. Podczas kampanii 1939 r. od 9 września był zastępcą dowódcy pułku. Uczestniczył w bitwie nad Bzurą. Ciężko ranny 14 września podczas walk o Brochów, zmarł 26 września 1939 r. w szpitalu w Giżycach. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Giżycach. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie otrzymał order Virtuti Militari 4 kl. Żonaty (od 1923 r.) z Anną Wołkow. Jest wymieniony na tablicy pamiątkowej w kościele w Brochowie oraz na pomniku poświęconego żołnierzom 7 psk w poznańskiej cytadeli.