Paweł Gutt–Mostowy

Urodził się 29 września 1897 r. w Poroninie. Syn Pawła, rolnika, i Wiktorii z Chowańców. Brat Franciszka (zob.).

Ukończył czteroklasową szkołę ludową w Poroninie.

Członek Drużyn Podhalańskich i Zw. Strzeleckiego ps. „Dobek”.

W czasie I wojny światowej od 4 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. Początkowo w 5 komp. 2 pp LP, następnie w I Brygadzie. Służył w 1 pp LP i w 1 komp. II baonu 5 pp LP. W sposób szczególny wyróżnił się podczas walk pod Przepiórowem (23/24 maja 1915 r.), kiedy po mimo odniesionej rany na czele patrolu wziął do niewoli nieprzyjacielskiego żołnierza, a dostarczony przez niego meldunek przyczynił się do sukcesu w walce. Od 27 maja leczył się w szpitalu zorganizowanym w fbryce tytoniu w Krakowie. Po rekonwalescencji powrócił do komp.

Od 2 listopada 1918 r. w WP. Służył w 2 psp. W jego składzie brał udział w walkach z bolszewikami. 15 stycznia 1920 r. został ranny. Po rekonwalescencji przydzielony do 18 pp, a od 16 sierpnia ponownie w 2 psp. Awansował do stopnia sierż. W 1921 r. został przeniesiony do rezerwy.

W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnej miejscowości. Pracował na roli i był przemysłowcem.

Członek Zw. Legionistów Polskich oraz działacz Zw. Strzeleckiego.

Zmarł 8 stycznia 1972 r. w Poroninie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych. 

Żonaty z Heleną Łukaszczyk, miał z nią synów Jana (ur. 10 VII 1923), ekonomistę, Józefa (ur. 17 II 1925), rolnika, Stanisława (ur. 1 VIII 1927), kierowcę i córkę Zofię (ur. 10 V 1930), lekarza.