Paweł Urban

Urodził się 3 lutego 1889 r. w Chróścicach pow. Opole. Syn Izydora, rolnika, i Agnieszki z Gałuszków.

Pracował jako nauczyciel.

W czasie I wojny światowej 16 sierpnia 1914 r. zmobilizowany do armii niemieckiej. 6 listopada 1915 r. mianowany ppor. rez. piech. 2 grudnia 1918 r. zdemobilizowany.

Pracował w szkole ludowej w Bełsznicy pow. Racibórz gdzie też był komendantem placówki POW Górnego Śląska. Ścigany przez policję schronił się w Piotrowicach, po czym 10 sierpnia 1919 r. wyjechał do Poznania. Tam, awansowany do stopnia pr. piech., po kilkunastu dniach, został oddelegowany na Górny Śląsk. Podczas I powstania śląskiego (sierpień 1919) dowodził baonem rybnickim. Po zakończeniu walk przydzielony do sztabu 1 pstrz bytomskich (potem: 167 p). Od 20 września dowódca I baonu. W okresie od 10 marca do 6 czerwca 1920 r. dowodził tym pułkiem. Uczestniczył w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. 13 czerwca został urlopowany do akcji plebiscytowej. Podczas II powstania śląskiego (sierpień 1920) dowodził sotnią Policji Górnego Śląska, zaś w III powstaniu (1921) służył w Naczelnej Komendzie Wojsk Powstańczych. Po jego zakończeniu powrócił do służby w WP.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. był p.o. dowódcy baonu sztabowego 75 pp. Z dniem 31 maja 1924 r. przeniesiony do rezerwy.

W niepodległej Polsce mieszkał w Chorzowie. Pracował jako nauczyciel w szkolnictwie dokształcającym w Mysłowicach i Lipinach. W 1930 r. ukończył Wyższe Studium Handlowe w Krakowie.

Członek Zw. Powstańców Śląskich.

Zmarł w 1936 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.