Piotr Belzerowski

Urodził się 10 stycznia 1895 r. w Trzeciewnicy koło Nakła. Syn Józefa i Jadwigi z d. Malawa.

Uczył się w szkole powszechnej w rodzinnej wsi. Brał udział w strajku szkolnym przeciwko nauczaniu w języku niemieckim. Po ukończeniu szkoły  odbywał praktykę na kolei.

W 1913 r. powołany do armii niemieckiej, służył w Gwardii Cesarskiej w Berlinie.

Podczas I wojny światowej walczył na froncie zachodnim. Na początku 1918 r., ze względu na stan zdrowia, zwolniony z wojska.

Podjął pracę jako górnik na terenie Westfalii. Na przełomie listopada i grudnia powrócił do rodzinnej wsi. Następnie zamieszkał w Nakle. Podjął działalność niepodległościowa. Z ramienia nakielskiej Rady Ludowej został wyznaczony na dowódcę przyszłego oddziału powstańczego, złożonego z mieszkańców Trzeciewnicy i Suchar.

Na jego czele wziął udział w powstaniu wielkopolskim. Brał udział w walkach o Mroczę (5 stycznia 1919 r.). Następnie uczestniczył w działaniach w rejonie Nakła, Kcyni. Paterek i Szczepic. Ciężko ranny w nogę pod Studzienkami w końcu stycznia 1919 r., leczył się w szpitalu w Poznaniu.

Po wyleczeniu się z ran  i zakończeniu powstania  został oddelegowany doprac międzynarodowej komisji, ustalającej przebieg granicy polsko-niemieckiej.

Następnie w stopniu st. sierż. służył w jednostce artylerii ciężkiej w poznańskim Sołaczu. Z dniem 11 lipca 1921 r. zdemobilizowany.

W niepodległej Polsce mieszkał w Nakle. Pracował jako inkasent w miejskiej gazowni. Ze względu na inwalidztwo zrezygnował z pracy i wyjechał do Francji. Tam przez pięć lat pracował w kopalni. Potem powrócił do kraju.

Otrzymał od państwa 18 ha ziemi w Trzeciewnicy i pracował na roli. Otrzymywał też rentę inwalidzką.

Członek Zw. Powstańców Wielkopolskich.

Po kampanii 1939 r. pozostawał w rodzinnej wsi. 29 maja 1941 r. razem z rodziną wywieziony przez Niemców do obozu pracy w Potulicach. Tam pracował (i w pobliskich majątkach ziemskich) do końca II wojny światowej.

W 1945 r. powrócił do swojego gospodarstwa w Trzeciewnicy. W 1949 r. cofnięto mu rentę inwalidzką, zaś w latach 50. z powodu niewywiązywania się z przymusowych dostaw został osadzony przez komunistów w więzieniu w Potulicach. Później uwolniony.

Od 1968 r. mieszkał z córką Mieczysławą i jej rodziną. Awansowany do stopnia ppor. rez.

Zmarł 5 lipca 1980 r. i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Trzeciewnicy.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl.

Żonaty (od 1918 r.) z Zofią Mieloszyk, miał z nią córki Gertrudę (ur. 1919), Halinę (ur. 1921), Mieczysławę (1924-2007) zamężną Woźniak, Janinę (ur. 1926) i Izabelę (ur. 1935).