Piotr Grzegorczyk

Urodził się 17 listopada 1894 r. w Grybowie. Syn Adama i Wiktorii z Kucharskich.

Absolwent gimnazjum we Lwowie (1914 r.).

W czasie I wojny światowej od 15 września 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w 1 pp LP, a następnie w zakładzie sanitarnym.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w kolumnie sanitarnej. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Szaldobos.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w 55 pp.

Od 1918 r. w WP. W marcu 1919 r. w stopniu plut. w Szpitalu Ujazdowskim. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Zweryfikowany jako kpt. rez. plek.z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce mieszkał w Warszawie. W latach 1921-1925 studiował polonistykę na Wydz. Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Był bibliografem i krytykiem literatury.

Od 1926 r. sekretarz redakcji, od 1933 r. redaktor naczelny „Ruchu Literackiego”. Funkcję tę sprawował do września 1939 r.

Członek Syndykatu Dziennikarzy Warszawskich.

Podczas II wojny światowej przebywał w Warszawie. Współpracował z konspiracyjnymi pismami i wydawnictwami.

Od 1945 r. mieszkał w Krakowie. Współpracował ze wznowionym w 1955 r. „Rocznikiem Literackim”, wchodził w skład komitetu redakcyjnego „Ruchu Literackiego” (od 1960 r.).

Zmarł 20 maja 1968 r. w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Zakliczynie.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty z Zofią Zdziarską.