Piotr Jarociński

Urodził się 29 czerwca 1882 r. we Wrześni. Syn Antoniego, szewca, i Antoniny z Madajów.

Ukończył pięć klas szkoły powszechnej we Wrześni oraz dwa lata szkoły średniej.

Był kupcem.

Od 1900 r. należał do „Sokoła”.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w armii niemieckiej. Służył w 3 komp. 37 pp rez. Ranny we wrześniu 1914 r. W lipcu 1918 r. w stopniu sierż. jako inwalida został przeniesiony do rezerwy.

Wstąpił wówczas do POW Zaboru Pruskiego. Był łącznikiem na pow. Września. Od końca października należał do zarządu „Sokoła” w rodzinnym mieście, współorganizator i należał do Rady Robotniczo-Żołnierskiej we Wrześni. Od 20 grudnia był przedstawicielem prowincji (Wrześni) w Prowincjonalnej Radzie Robotników i Żołnierzy.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Uczestniczył w działaniach w rejonie Witkowa, Gniezna i Zdziechowej. W składzie komp. Beutlera uczestniczył w wyprawie na Szubin.

Od końca lutego do końca kwietnia 1919 r. pracował w administracji we Wrześni, po czym do końca 1920 r. był komisarzem obwodowym w Strzałkowie. W latach 1921–1922 komisarz obwodowy w Koźminie.

W niepodległej Polsce w latach 1923–1937 sprawował funkcję wójta w gm. Dobrzyca pow. Krotoszyn. W latach 1928–1939 prowadził tam też restaurację.

Należał do Związku Powstańców Wielkopolskich i Związku Inwalidów Wojennych.

Podczas II wojny światowej w listopadzie 1939 r. aresztowany przez Niemców. Do 9 maja 1940 r. przebywał w obozie w Forcie VII w Poznaniu. Następnie osadzony w obozie koncentracyjnym w Oranienburgu (nr więźnia 19 656).

Tam 14 maja 1940 r. został zamordowany.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.