Urodził się 12 grudnia 1894 r. w Wojniczu. Syn Piotra i Zofii z Tokarzów (zob.).
Ukończył gimnazjum w Sokalu.
W latach 1909–1914 należał do „Zarzewia” i skautingu.
Studiował prawo i nauki polityczne na Uniwersytecie Karola w Pradze.
Po wybuchu wojny w sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionu Wschodniego. Służył w nim do jego rozwiązania (21 września). Od 10 maja 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w 4 i 5 pp LP (wg innych danych – w II Brygadzie). Ranny, leczył się w szpitalu w Kowlu. Następnie w baonie uzupełniającym nr 1. 17 sierpnia 1916 r. wyjechał do stacji zbornej LP w Lublinie. W 1917 r. w oddziale sztabowym Komendy Legionów.
Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w oddziale telefonicznym korpusu. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Szaldobos. 17 kwietnia został uwolniony.
Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując magisterium.
W 1920 r. służył ochotniczo w Wojsku Polskim. Po wojnie pr zeniesiony do rezerwy. Mianowany ppor. rez.
Od 1920 do 1928 r. jako naczelnik wydziału prawnego w Urzędzie Nadzoru nad Zakładami Ubezpieczeń (Państwowym Urzędzie Kontroli Ubezpieczeń) przy Ministerstwie Skarbu. Od 1 sierpnia 1928 r. dyrektor administracyjny w PKO.
Współzałożyciel i wiceprezes Zarządu Głównego Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich, należał do zarządu Towarzystwa Społeczno-Gospodarczego, należał do Ligi Morskiej i Kolonialnej, Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, Związku Zachodniego i PCK.
Podczas II wojny światowej we wrześniu 1939 r. ewakuowany w kierunku wschodnim, po zakończeniu walk powrócił do Warszawy. Podjął działalność konspiracyjną. Był zastępcą dyrektora (od 1943 r. dyrektorem) biura wschodniego w Departamencie Spraw Wewnętrznych Delegatury Rządu na Kraj. Następnie stał na czele nowej komórki tzw. sekcji wschodniej.
Po wojnie powrócił do PKO jako przedstawiciel Tymczasowego Zarządu na Warszawę. Od września 1945 do listopada 1947 r. kierownik i przewodniczący Tymczasowego Zarządu PKO. Zwolennik powrotu Kasy do form i zasad działania wypracowanych w okresie II RP, działania te były sprzeczne w wizją władz państwowych, dążących do ścisłej kontroli nad PKO. W lipcu 1950 r. zwolniony z PKO.
Zmarł 12 marca 1965 r. w Warszawie.
Odznaczony orderem Polonia Restituta 3 kl., Krzyżem Niepodległości, złotym Krzyżem Zasługi i włoskim orderem Korony Włoch 3 kl.
H. Gruber, Wspomnienia i uwagi 1892–1942, Londyn 1968; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest? t. 2, Warszawa 1939; „Monitor Polski” nr 64/1932; Piotr Jarocki, www.pkobp.pl/grupa-pko-banku-polskiego/pko-bank-polski/historia/kierownictwo-pko-banku-polskiego-od-1919-roku/piotr-jarocki/ [dostęp 25 IV 2021].