Piotr Łaszkiewicz

Urodził się 13 sierpnia 1892 r. w majątku Wiercieliszki pow. Grodno. Syn Adama i Marii z Cydzików. Brat Kazimierza (zob.).

Ukończył szkołę powszechną i gimnazjum w Grodnie (1914 r.). Od 1908 r. uczestniczył w działalności tajnych organizacji zajmujących się krzewieniem języka i kultury polskiej.

W czasie I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 r. w armii rosyjskiej. Był słuchaczem Aleksandrowskiej Szkoły Oficerskiej w Moskwie. Po jej ukończeniu 1 grudnia mianowany chor. piech. i przydzielony jako młodszy oficer komp. do 1 newskiego pp. Już 5 grudnia przeniesiono go do 270 gatczyńskiego pp, z którym w styczniu 1915 r. wyruszył na front. Ranny 10 lutego 1915 r. w obie ręce, zaś 23 lipca kontuzjowany w pierś. W 1917 r. awansował na sztabskpt. piech.

25 grudnia 1917 r. podjął służbę w II Korpusie Polskim na wschodzie. Początkowo służył w aparacie werbunkowym, a następnie był oficerem placu w Jassach. Potem dowodził 12 komp. 16 psp. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja 1918), podczas której dostał się do niewoli, z której rychło zbiegł i nawiązał kontakt z Polską Organizacją Wojskową w Kijowie. Nie mogąc dotrzeć do I Korpusu Poleskiego wyjechał do Moskwy, skąd pieszo przedostał się do Polski.

Dekretem z 15 sierpnia 1919 r. w stopniu por. piech. przyjęty do Wojska Polskiego. Jako dowódca komp. służył w 15 pp.

Podczas ofensywy dn. 8/5 1920 uderzył z 1. komp. na wieś Pietryckajarozbijając 214 p. bolsz. w sile 1000 bagnetów i 3 armat i biorąc przy tem kilkunastu jeńców do niewoli i 2 k.m.

Podczas ataku na Pułtusk dn. 17/8. 1920 uderzył frontalnie nie pozwalając nieprzyjacielowi usadzić się i wyjść do kontrataku przez co wstrzymał przygotowany atak nieprzyjacielski [z wniosku na order Virtuti Militari].

Wyróżnił się 15 czerwca 1920 r., kiedy na czele 30 żołnierzy uderzył na Radul, rozbijając bolszewicki oddział kawalerii.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r. , był oficerem 15 pp. W 1924 r. w komendzie Obozu Warownego Dęblin. Awansowany 1 lipca 1925 r. na mjr. piech., w październiku 1926 r. powrócił do 15 pp, obejmując dowództwo I baonu. W 1928 r. dowodził III baonem. W listopadzie tego roku został porzeniesiony na stanowisko komendanta składnicy wojennej w 1 pp leg. W marcu 1930 r. objął dowództwo baonu, a w październiku 1931 r. funkcję kwatermistrza tego pułku. W kwietniu 1935 r. przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto celem odbycia praktyki poborowej. W sierpniu został jej komendantem (potem: Komenda Rejonu Uzupełnień Wilno Miasto). 19 marca 1939 r. awansował na ppłk. piech.

Dalsze jego losy są nieznane.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.

Żonaty, miał córki Agnieszkę Marię (ur. 16 II 1923) i Barbarę Bronisławę (ur. 14 X 1924).